Foyer ETS

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Luksemburgu rozstrzygnął 26 lutego kwestię przekazania osoby organom sądowym innego państwa członkowskiego w wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania. ETS uznał, że  nie może być to uzależnione od możliwości ponownego rozpoznania sprawy zakończonej wydanym zaocznie wyrokiem skazującym.

Decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania odzwierciedla konsens osiągnięty przez państwa członkowskie co do znaczenia praw procesowych, z których korzystają skazane zaocznie osoby podlegające europejskiemu nakazowi aresztowania.

Decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania[1] ma na celu zastąpienie systemu wielostronnej ekstradycji między państwami członkowskimi systemem przekazywania między organami sądowymi osób skazanych bądź podejrzanych w celu wykonania wyroku lub przeprowadzenia postępowania karnego. System ten służy zatem ułatwieniu i przyspieszeniu współpracy sądowej, przyczyniając się w ten sposób do realizacji wyznaczonego Unii celu, jakim jest ustanowienie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w oparciu o wysoki stopień zaufania, jakie powinno istnieć między państwami członkowskimi.

W październiku 1996 r. Audiencia Nacional (Hiszpania) uznała za uzasadnioną ekstradycję Stefana Melloniego do Włoch w celu osądzenia go za czyny wymienione w nakazach aresztowania wydanych przez Tribunale di Ferrara (Włochy). Stefano Melloni, po zwolnieniu z aresztu za poręczeniem majątkowym w wysokości 5 000 000 ESP (czyli około 30 000 EUR), które wpłacił następnego dnia, zbiegł, w związku z czym nie można go było wydać organom włoskim.

W 1997 r. Tribunale di Ferrara stwierdził niestawiennictwo S. Melloniego i postanowił, że odtąd zawiadomienia będą doręczane adwokatom, którzy zostali przez niego wskazani. Wyrokiem Tribunale di Ferrara z 2000 r., utrzymanym w mocy w postępowaniach apelacyjnym i kasacyjnym, S. Melloni został zaocznie skazany na karę 10 lat pozbawienia wolności za oszukańcze bankructwo.

S. Melloni, po aresztowaniu przez policję hiszpańską, sprzeciwił się przekazaniu go organom włoskim, podnosząc w pierwszej kolejności, że w toku postępowania apelacyjnego ustanowił innego adwokata i odwołał pełnomocnictwo udzielone dwóm poprzednim, pomimo czego zawiadomienia były nadal kierowane do tych dwóch poprzednich adwokatów. Następnie wskazał, że włoskie prawo procesowe nie przewiduje możliwości odwołania się od wyroku skazującego wydanego zaocznie i że europejski nakaz aresztowania powinien zatem zostać ewentualnie uzależniony od spełnienia przez Włochy warunku zagwarantowania możliwości zaskarżenia wyroku.