W odpowiedzi na zarzut Zjednoczonego Królestwa, zgodnie z którym ujawnienie całkowitego wynagrodzenia każdego członka organu zarządzającego byłoby sprzeczne z unijnym prawem ochrony danych osobowych, rzecznik generalny zauważył, że owo ujawnienie nie jest obowiązkowe, lecz leży w zakresie uznania przyznanego państwom członkowskim. Przy rozpatrywaniu wniosku o udzielenie takich informacji państwa członkowskie są prawnie zobowiązane do poszanowania prawa Unii w zakresie ochrony danych osobowych, a instytucja finansowa może oczywiście zakwestionować zgodność z prawem każdej decyzji w tym zakresie przed właściwym sądem.

Jeśli chodzi o zgodność z prawem powierzenia kompetencji EUNB, rzecznik generalny N.

Jääskinen podkreślił, że uprawnienia przyznane przez dyrektywę Komisji i EUNB dotyczą wyłącznie innych niż istotne elementów technicznych, strategiczne i polityczne wybory zostały natomiast dokonane na poziomie podstawowego aktu ustawodawczego. Co więcej, EUNB został upoważniony jedynie do opracowywania projektów niewiążących środków, które mogą nabrać mocy wiążącej dopiero po przyjęciu ich przez Komisję. Projekty EUNB, pozbawione skutków prawnych, nie mogą tym samym wpływać na prawa i obowiązki zainteresowanych podmiotów. Co za tym idzie, przyznanie EUNB uprawnień jest ważne.

Co do zarzutu Zjednoczonego Królestwa opartego na naruszeniu zasady pewności prawa z tego względu, że sporne przepisy znajdują zastosowanie do umów o pracę zawartych przed wejściem w życie dyrektywy, rzecznik generalny zwrócił uwagę, że instytucje finansowe otrzymały informację o kolejnych aktach ustawodawczych dotyczących wynagrodzenia z istotnym wyprzedzeniem w stosunku do terminu transpozycji wyznaczonego w dyrektywie. Biorąc ponadto pod uwagę szeroki oddźwięk, z jakim dyrektywa ta spotkała się w mediach oraz jej publikację w Dzienniku Urzędowym w czerwcu 2013 r., rzecznik stwierdził, że środki te były ogólnie znane i pozostawiono dużo czasu na przygotowanie się na ich wejście w życie z początkiem roku 2014.

Wreszcie, rzecznik generalny nie dopatrzył się uzasadnienia dla zarzutu Zjednoczonego Królestwa, zgodnie z którym sporne przepisy naruszyły zasady proporcjonalności i pomocniczości i zauważył, że cel w postaci stworzenia jednolitych ram prawnych zarządzania ryzykiem nie mógł zostać osiągnięty skuteczniej przez rządy państw członkowskich niż na poziomie Unii.

¹ Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176, s. 338).
 ² Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176, s. 1).
 ³ Wyrok Trybunału z dnia 13 maja 1997 r. w sprawie C-233/94; Niemcy / Parlament i Rada, zob. także komunikat prasowy nr 24/97.