Rzecznik generalny Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej Niilo Jääskinen jest zdania, że przepisy Unii Europejskiej ograniczające stosunek premii bankowców do ich podstawowego wynagrodzenia są ważne. Wprowadzenie stałego stosunku między premią a podstawowym wynagrodzeniem nie ogranicza całkowitej wysokości wynagrodzenia.

W następstwie światowego kryzysu finansowego z 2008 r. Unia Europejska przyjęła szeroki wachlarz środków mających na celu wzmocnienie ram regulacyjnych i stabilności jej instytucji finansowych. W toku dyskusji towarzyszących przyjęciu tych środków uznano, że struktura systemów wynagrodzeń wypłacanych w tych instytucjach stanowi jeden z głównych czynników kryzysu. Wypłacanie premii o często znacznej wysokości w porównaniu z wynagrodzeniem zachęcało pracowników do podejmowania nadmiernego ryzyka celem uczestniczenia w krótkoterminowych zyskach banku, lecz nie w kosztach ich niepowodzeń, które w najpoważniejszych przypadkach były ponoszone przez podatników. Pakiet aktów prawodawczych w sprawie wymogów kapitałowych przyjęty przez Radę i Parlament w 2013 r. (zwany także „pakietem CRD IV” złożonym z dyrektywy¹ i rozporządzenia²) objął zatem szereg uregulowań w tej dziedzinie.

Dyrektywa CRD zawiera przepis, który wymaga ustalenia stosunku między stałym wynagrodzeniem (wynagrodzeniem podstawowym) a wynagrodzeniem zmiennym („premią”) dla osób, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka ich instytucji finansowych. Dyrektywa ta stanowi, że pracownicy ci nie mogą otrzymywać premii wyższych niż 100% ich podstawowego wynagrodzenia lub 200%, jeżeli państwa członkowskie zezwolą na to akcjonariuszom, właścicielom lub udziałowcom takich instytucji finansowych. Dyrektywa powierza również Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego („EUNB”) zadanie opracowania projektu regulacyjnych standardów technicznych określających kryteria pozwalające wyodrębnić osoby objęte dyrektywą.

Z kolei rozporządzenie zobowiązuje instytucje finansowe do ujawnienia stosunku określonego w dyrektywie i liczby osób, których wynagrodzenie przekracza określony próg. Rozporządzenie to wymaga również ujawnienia przez te instytucje, na żądanie państwa członkowskiego lub właściwego organu, informacji na temat łącznego wynagrodzenia każdego członka organu zarządzającego lub kadry kierowniczej wyższego szczebla takiej instytucji.

Zjednoczone Królestwo wniosło do Trybunału skargę o stwierdzenie nieważności tych konkretnych przepisów dyrektywy i rozporządzenia. Zgodnie ze stanowiskiem Zjednoczonego Królestwa, środki ustalające stosunek zmiennych do stałych składników wynagrodzenia nie mogły zostać przyjęte na podstawie postanowień traktatu dotyczących swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług (art. 53 ust. 1 TFUE), gdyż należą do dziedziny polityki społecznej i z tego tytułu - do kompetencji państw członkowskich. Zjednoczone Królestwo utrzymuje również, iż sporne przepisy naruszają zasady proporcjonalności i pomocniczości, iż dyrektywa narusza zasadę pewności prawa, że powierzenie uprawnień EUNB jest bezprawne oraz że przepisy rozporządzenia wymagające ujawnienia danych dotyczących wynagrodzenia naruszają prawo do ochrony prywatności i zasady ochrony danych osobowych.