W dniu 18 lutego 2003 r. Sava Star znalazł się w porcie w Köping (Szwecja). Porozumienie z 2001 r. już wówczas wygasło. Po podjęciu działań zbiorowych przez inny szwedzki związek zawodowy zawarte zostało, pomimo protestów ze strony członków załogi, nowe porozumienie zbiorowe. Następnie statek mógł opuścić port.

Fonnship wniosła do Arbetsdomstolen (sądu pracy, Szwecja) powództwo przeciwko tym związkom zawodowym o zasądzenie od nich na rzecz spółki odszkodowania za straty poniesione wskutek zakłócania świadczenia przez tę spółkę usług w związku z działaniami obu związków zawodowych. Jeden ze związków zawodowych wniósł do Arbetsdomstolen powództwo przeciwko Fonnship o zasądzenie od tej spółki odszkodowania z tytułu naruszenia postanowień porozumienia z 2001 r.

W tych okolicznościach Arbetsdomstolen zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z wnioskiem o ustalenie, czy wykładni prawa Unii należy dokonywać w ten sposób, że spółka z siedzibą w państwie będącym stroną porozumienia EOG, która jest właścicielem statku pływającego pod banderą państwa trzeciego, może powoływać się na swobodę świadczenia usług w sytuacji, gdy świadczy usługi transportu morskiego z państwa lub do państwa będącego stroną porozumienia EOG.

Trybunał zauważył przede wszystkim, że definiując zakres podmiotowy stosowania swobodnego świadczenia usług w sektorze transportu morskiego z państw lub do państw będących stronami porozumienia EOG, prawo Unii identyfikuje dwie kategorie osób, które korzystają z tej swobody świadczenia usług: po pierwsze, obywateli państwa będącego stroną porozumienia EOG prowadzących działalność w EOG, a po drugie, obywateli państwa będącego stroną porozumienia EOG z siedzibą w państwie trzecim, jak również armatorów z siedzibą w państwie trzecim, kontrolowanych przez obywateli państwa będącego stroną porozumienia EOG.

Poprzez włączenie do zakresu podmiotowego stosowania prawa Unii obywateli państwa członkowskiego z siedzibą w państwie trzecim lub kontrolujących armatora w takim państwie prawodawca Unii chciał się upewnić, że znaczna część floty handlowej posiadanej przez obywateli państw członkowskich została objęta liberalizacją sektora transportu morskiego w taki sposób, by armatorzy państw członkowskich mogli lepiej stawiać czoła między innymi ograniczeniom nałożonym przez państwa trzecie.

Prawodawca sformułował wymóg powiązania, stanowiąc, że statki muszą być zarejestrowane w państwie będącym stroną porozumienia EOG, tak by obywatele takiego państwa, którzy prowadzą działalność z siedziby położonej w państwie trzecim, nie mogli korzystać ze swobodnego świadczenia usług, jeśli ich statki nie pływają pod banderą tego państwa. Brak podobnego wymogu wobec obywateli państwa będącego stroną porozumienia EOG, którzy prowadzą działalność z siedziby położonej w EOG wskazuje na to, że prawodawca uważał, iż ta kategoria osób sama z siebie posiada wystarczająco ścisłe powiązanie z prawem EOG, by mieścić się w zakresie podmiotowym stosowania przepisów prawa Unii, bez względu na banderę, pod jaką pływają ich statki.