Uważając, że przy obliczaniu świadczenia emerytalnego należy uwzględnić również składki, które opłacała w Portugalii, C. Salgado González zażądała ponownego obliczenia tej kwoty i ustalenia jej w wysokości 864,14 euro miesięcznie. INSS oddalił to żądanie, w związku z czym C. Salgado González wniosła skargę do sądu w Hiszpanii.

Tribunal Superior de Justicia de Galicia (sąd najwyższy Galicji, Hiszpania) wskazuje, że nie ma on wątpliwości co do tego, że nie jest możliwe uwzględnienie składek opłaconych w Portugalii przy obliczaniu hiszpańskiego świadczenia emerytalnego, lecz zwraca się do Trybunału z pytaniem, czy uregulowanie hiszpańskie, które nie pozwala na dostosowanie ani długości okresu składkowego, ani dzielnika w celu uwzględnienia okoliczności, że pracownik wykonywał swoje prawo do swobodnego przepływu, jest zgodne z prawem Unii.

I tak sąd ten uważa, że uregulowanie hiszpańskie wprowadza nierówność traktowania między pracownikami osiadłymi i pracownikami migrującymi. Po pierwsze, przy porównywalnym wysiłku składkowym wspólnotowy pracownik migrujący otrzyma podstawę wymiaru niższą niż pracownik osiadły, który uiszczał składki wyłącznie w Hiszpanii. Po drugie im więcej składek opłaca pracownik państwie członkowskim innym niż Hiszpania, tym mniej czasu pozostaje mu w czasiekariery zawodowej na opłacanie składek hiszpańskich, które jako jedyne mogą zostać uwzględnione przy obliczaniu emerytury.

Tytułem wstępu Trybunał przypomniał, że prawo Unii nie wprowadza wspólnego systemu zabezpieczenia społecznego, lecz pozostawia odrębne systemy krajowe i ma na celu jedynie zapewnienie ich koordynacji. Państwa członkowskie zachowują więc kompetencje w zakresie organizacji swoich systemów zabezpieczenia społecznego. Jednak przy wykonywaniu tych kompetencji państwa członkowskie są zobowiązane przestrzegać przepisów prawa Unii, a zwłaszcza przyznanej wszystkim obywatelom Unii swobody przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich. Pracownicy migrujący nie mogą zatem otrzymywać przysługujących im świadczeń z zabezpieczenia społecznego w niższej wysokości ze względu na skorzystanie przez nich z prawa do swobodnego przemieszczania się.

Następnie Trybunał przypomniał, że jeżeli ustawodawstwo państwa członkowskiego przewiduje obliczenie świadczeń na podstawie średniej składki – tak jak w Hiszpanii – to prawo Unii przewiduje, że obliczanie podstawy średniej składki powinno opierać się jedynie na kwocie składek rzeczywiście uiszczonych. Tymczasem okazuje się, że w celu obliczenia podstawy wymiaru świadczenia C. Salgado González INSS uwzględnił nie tylko składki rzeczywiście opłacone w Hiszpanii, ale również fikcyjne okresy składkowe za okres od dnia 1 kwietnia 1984 r. do dnia 30 stycznia 1989 r., a to w celu uzyskania 15 lat poprzedzających ostatnią składkę hiszpańską. W sposób nieunikniony okresy te zostały zaliczone jako zerowe, a zatem ich uwzględnienie spowodowało obniżenie podstawy średniej składki. Jednocześnie należy stwierdzić, że takie obniżenie nie miałoby miejsca, gdyby C. Salgado González opłacała składki wyłącznie w Hiszpanii, nie korzystając ze swego prawa do swobodnego przepływu, a taki rezultat jest sprzeczny z prawem Unii.