Trybunał dodał, że mogłoby być inaczej, gdyby ustawodawstwo krajowe przewidywało mechanizmy powalające na dostosowanie sposobu obliczania podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem wykonywania przez pracownika jego prawa do swobodnego przepływu. W niniejszej sprawie dzielnik mógłby zostać dostosowany w taki sposób, by odzwierciedlić liczbę składek zwyczajnych i nadzwyczajnych, które ubezpieczony rzeczywiści uiścił.

W konsekwencji Trybunał odpowiedział, że prawo Unii stoi na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, na którego podstawie podstawa wymiaru świadczenia emerytalnego osoby prowadzącej działalność na własny rachunek, migrującej lub niemigrującej, jest niezmiennie obliczana na podstawie składek tej osoby w stałym okresie referencyjnym poprzedzającym jej ostatnią składkę w tym państwie i podzielonych przez stały dzielnik, przy czym ani długość tego okresu, ani zastosowany dzielnik nie mogą być dostosowane w celu uwzględnienia faktu, że dana osoba wykonywała prawo do swobodnego przepływu.