W odniesieniu do konsekwencji finansowych dla przewoźników lotniczych Trybunał podkreślił, że konsekwencje takie mogą podlegać złagodzeniu, przede wszystkim, jeżeli przewoźnik jest w stanie dowieść, że odwołanie lub duże opóźnienie lotu jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków, to jest okoliczności, które pozostają poza zakresem skutecznej kontroli przewoźnika lotniczego (wyrok w sprawie Wallentin-Hermann). Następnie, wypełnienie zobowiązań na mocy rozporządzenia pozostaje bez uszczerbku dla prawa przewoźnika lotniczego do dochodzenia odszkodowania od jakiejkolwiek osoby, w tym osoby trzeciej, która spowodowała opóźnienie (wyrok w sprawie Nelson i in.). Wreszcie, kwota odszkodowania, określona na 250 EUR, 400 EUR i 600 EUR w zależności od dystansu objętego danym lotem, może być jeszcze zmniejszona o 50% zgodnie z rozporządzeniem, jeżeli opóźnienie wynosi – w odniesieniu do lotu obejmującego dystans powyżej 3500 km – mniej niż cztery godziny. Trybunał przypomniał również, że cel ochrony konsumentów, a tym samym pasażerów w ruchu lotniczym, może uzasadniać negatywne konsekwencje ekonomiczne dla niektórych podmiotów gospodarczych, nawet jeśli są one istotne.

W świetle powyższych rozważań Trybunał odpowiedział, że odszkodowanie przysługuje pasażerowi lotu łączonego, którego rozpoczęcie było opóźnione w wymiarze niższym niż progi określone w rozporządzeniu, lecz który przybył do miejsca docelowego z opóźnieniem wynoszącym co najmniej trzy godziny w stosunku do planowej godziny przylotu. Wspomniane odszkodowanie nie jest bowiem uzależnione od istnienia opóźnienia przy wylocie.

ETS