W tym kontekście Trybunał przypomniał, że od dnia wejścia w życie Traktatu z Lizbony niektóre rodzaje aktów o charakterze generalnym podlegają zaskarżeniu przez osoby fizyczne i prawne do sądów Unii nawet bez spełnienia warunku, by akt dotyczył skarżącego indywidualnie. Jednakże Traktat jednoznacznie wskazuje, że te mniej restrykcyjne przesłanki dopuszczalności dotyczą tylko węższej kategorii aktów, to jest aktów regulacyjnych. Jak więc Sąd słusznie zauważył, akty ustawodawcze, jakkolwiek są to również akty o charakterze generalnym, nie należą do kategorii aktów regulacyjnych, objęte są więc nadal bardziej restrykcyjnymi zasadami dopuszczalności skargi.

Następnie Trybunał dodał, że przesłanki dopuszczalności skarg przeciwko aktom ustawodawczym, a w szczególności istota warunku, by akt dotyczył skarżącego indywidualnie, nie uległy zmianie w związku z wejściem w życie Traktatu z Lizbony. Wobec tego Sąd prawidłowo orzekł, iż wnoszący odwołanie nie spełniali co najmniej jednego z dwóch warunków dopuszczalności mających do nich zastosowanie, to jest warunku, by zaskarżony akt dotyczył ich indywidualnie. Zakaz wprowadzania do obrotu produktów z fok ustanowiony w rozporządzeniu podstawowym został bowiem sformułowany w sposób generalny i znajduje zastosowanie bez rozróżnienia do każdego podmiotu gospodarczego objętego jego zakresem zastosowania, nie jest więc skierowany indywidualnie do wnoszących odwołanie.

Trybunał stwierdził wreszcie, że Karta praw podstawowych Unii Europejskiej nie wymaga, by jednostki mogły w sposób bezwarunkowy wnosić bezpośrednio do sądów Unii skargi o stwierdzenie nieważności aktów ustawodawczych Unii. Trybunał przypomniał, że sądową kontrolę przestrzegania prawa Unii sprawują Trybunał oraz sądy państw członkowskich. Jeżeli wykonanie aktu ustawodawczego należy do instytucji Unii, zainteresowany może pod określonymi warunkami wnieść skargę bezpośrednią do sądu Unii przeciwko aktom wykonawczym i podnieść na jej poparcie zarzut bezprawności aktu generalnego. Jeżeli natomiast wykonanie aktu należy do państw członkowskich, może on dochodzić stwierdzenia bezprawności aktu Unii przed sądami krajowymi i spowodować skierowanie w tej kwestii pytania prejudycjalnego do Trybunału.