Prawo Unii reguluje wyczerpująco wymogi, jakim powinien odpowiadać pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty. Wierzyciel powinien mieć możliwość żądania całości odsetek narosłych do dnia zapłaty kwoty głównej wierzytelności.

W celu uproszczenia, przyspieszenia i ograniczenia kosztów postępowania sądowego w sprawach transgranicznych dotyczących bezspornych roszczeń pieniężnych, rozporządzenie nr 1896/20061 ustanawia postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty. Rozporządzenie to ustala w szczególności elementy, które powinien zawierać pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty, a do których należy m.in. kwota dochodzonego roszczenia. Formularz umożliwiający wydanie europejskiego nakazu zapłaty jest ujęty w załączniku V do rozporządzenia.

Polski Kodeks postępowania cywilnego przewiduje, że w sprawach o prawa majątkowe pozew powinien zawierać oznaczenie wartości przedmiotu sporu dla potrzeb umożliwienia obliczenia opłaty od pozwu, chyba że przedmiotem sprawy jest oznaczona kwota pieniężna. W braku tego wskazania, powód jest wzywany do poprawienia lub uzupełnienia pozwu.

W 2011 r. Iwona Szyrocka, mająca miejsce zamieszkania w Polsce, wniosła do sądu polskiego pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty przeciwko SiGer Technologie GmbH z siedzibą w Niemczech. Jednakże pozew ten nie spełniał niektórych formalnych wymogów określonych prawem polskim, w szczególności wymogu dotyczącego wskazania wartości przedmiotu sporu wyrażonej w walucie polskiej, jako że kwota roszczenia głównego została wskazana w euro. Poza tym I. Szyrocka zażądała zapłaty odsetek od podanej daty do daty zapłaty kwoty głównej wierzytelności.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniami dotyczącymi wykładni rozporządzenia nr 1896/2006.

Trybunał przypomniał, że choć rozporządzenie nie zastępuje ani nie harmonizuje istniejących krajowych mechanizmów dochodzenia roszczeń bezspornych, dąży ono do ustanowienia jednolitego instrumentu dochodzenia takich roszczeń. Osiągnięcie tego celu byłoby zaś zagrożone, gdyby państwa członkowskie mogły w swoich uregulowaniach krajowych ustanawiać dodatkowe wymagania, które powinien spełnić pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty. Takie wymagania skutkowałyby bowiem nie tylko wprowadzeniem w różnych państwach członkowskich rozbieżnych wymogów w odniesieniu do takiego pozwu, lecz także prowadziłyby do skomplikowania, wydłużenia czasu trwania i wzrostu kosztów postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty. Trybunał doszedł na tej podstawie do wniosku, że rozporządzenie ustala wyczerpująco wymogi, jakim powinien odpowiadać pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty.