Ujęcie budżetu obywatelskiego w ustawie to przede wszystkim szansa, by w każdym z miast uwzględniane były podstawowe zasady dobrej praktyki – jak to, że mieszkańcy są włączeni w ustalanie lokalnych reguł budżetu obywatelskiego, że projekty nie są odrzucane przez urzędników zanim zostaną poddane pod głosowanie czy że pula środków wyodrębnionych na budżet obywatelski jest precyzyjnie określona. Są to kwestie, o które w niektórych miastach nie można się dziś doprosić, a przecież można je ująć w ustawie.

Dotychczasowa praktyka pokazuje, że w wielu przypadkach (nie we wszystkich) prezydenci miast i radni mają inne priorytety w ustalaniu zasad budżetu obywatelskiego niż mieszkańcy. Może im bowiem zależeć przede wszystkim na efekcie wizerunkowym i promocyjnym, natomiast mieszkańcy mogą mieć na uwadze efektywne wydawanie wspólnych środków, długookresową wizję rozwoju miasta czy budowanie więzi w lokalnej społeczności. Nie zostawiałbym więc wszystkich zasad budżetu obywatelskiego do ustalenia przez prezydenta miasta czy radnych, tak samo jak nie chciałbym, aby ustalali sami dla siebie lokalną ordynację wyborczą. Ustawa powinna po prostu zabezpieczać dobro mieszkańców.

Dla wielu osób kontrowersyjne może być to, że budżet obywatelski miałby być obowiązkowy. Warto tu jednak zwrócić uwagę, że miałoby to dotyczyć wyłącznie 1 proc. wszystkich wydatków. O całej reszcie, o 99 proc. wydatków, mogliby nadal decydować prezydent miasta i radni, choć są to pieniądze, które w całości należą do mieszkańców. Możliwe jest jednak jeszcze inne rozwiązanie: uruchamianie budżetu obywatelskiego na wniosek 10 proc. mieszkańców gminy. Dzięki temu można byłoby uniknąć sytuacji, w której prezydent miasta blokuje rozwój demokracji lokalnej, a jednocześnie nie byłoby przymusu wprowadzania tego budżetu. A gdyby mieszkańcy chcieli zrezygnować z budżetu obywatelskiego, również mogliby to zrobić. Poprzez referendum lokalne.