Wreszcie Sąd stwierdził, że zasada stanu wyższej konieczności nie może być uzasadniona przez art. 136 TFUE, zgodnie z którym Rada przyjmuje środki w celu wzmocnienia koordynacji i nadzoru dyscypliny budżetowej państw członkowskich strefy euro i w celu określenia kierunków polityki gospodarczej dotyczącej tych państw. Brak jest bowiem podstaw do uznania, że przyjęcie zasady stanu wyższej konieczności miałoby na celu wzmocnienie koordynacji dyscypliny budżetowej lub byłoby objęte kierunkami polityki gospodarczej, tym bardziej, że możliwość jednostronnego umorzenia przez państwo członkowskie swego długu publicznego pozostawałoby w konflikcie z wolą stron umowy na podstawie art. 136 TFUE.