Już ponad dwadzieścia lat temu duński klasyk welfare state Gosta Esping-Andersen zauważył, że ruchy skierowane przeciwko państwu dobrobytu najsłabsze są tam, gdzie sektor publiczny i zakres finansowanych przez państwo usług publicznych jest najbardziej rozbudowany. Wyjaśnia, że państwo dobrobytu ma się najlepiej w modelu skandynawskim, czyli socjaldemokratycznym. Poprzez rozbudowany sektor publiczny, dający pracę dużej części społeczeństwa, sprzyja on budowie silnej klasy średniej, na której lojalność można liczyć, gdy państwa dobrobytu trzeba bronić.

Silniejszy sektor publiczny w państwach skandynawskich stwarza też dodatkową presję na sektor prywatny, by zatrudniać na lepszych warunkach. Korzystają więc nie tylko pracownicy sektora publicznego.

Przed nami jeszcze długa droga w kierunku takich standardów.

*dr Dawid Sześciło – adiunkt w Zakładzie Nauki Administracji na Uniwersytecie Warszawskim.
Instytut Obywatelski