W 1994 r. powstało w Polsce 8 regionalnych zespołów nowomaturalnych opartych o kuratoria oświaty w Krakowie /to był największy zespół skupiający 12 ówczesnych województw, czyli prawie ¼ wówczas istniejących/, Poznaniu, Wrocławiu, Łodzi, Gdańsku, Łomży, Katowicach oraz Warszawie /ten ośrodek w pełni zafunkcjonował jako ostatni/. Sukcesywnie na obszarach działania poszczególnych zespołów regionalnych zaczęto ujednolicać tematy matur pisemnych, przy czym w dalszym ciągu bezpośrednią odpowiedzialność za maturę w każdym województwie ponosił jego kurator. Owo ujednolicanie było poprzedzane porozumieniami pomiędzy poszczególnymi kuratorami.

W trakcie prac niektórych regionalnych zespołów nowomaturalnych /przeformułowanych następnie w regionalne zespoły egzaminacyjne/, poddano również analizie kwestię przejścia uczniów pomiędzy szkołą podstawową i ponadpodstawową, czego efektem było wypracowanie w Krakowie oraz równolegle na Dolnym Śląsku /wiodącą rolę spełniał tutaj ośrodek wałbrzyski/ koncepcji egzaminu kończącego nauczanie w szkole podstawowej, który miał zastąpić egzamin wstępny do szkół średnich. Po raz pierwszy takie egzaminy /zwane badaniem kompetencji ósmoklasistów/ przeprowadzono w dawnym województwie krakowskim oraz wałbrzyskim w 1998 r. W latach 1999 – 2000 już w całej  Małopolsce i na Dolnym Śląsku rekrutację do szkół średnich prowadzono w oparciu o ten egzamin. Właśnie prace nad tymi egzaminami były punktem wyjścia do przygotowania koncepcji egzaminów kończących nauczanie w zreformowanej szkole podstawowej i gimnazjum, które zostały wprowadzone do polskiego systemu oświaty w 2002 r. Prace nad przygotowaniem tych egzaminów przebiegały spokojniej niż nad przygotowaniem matury, gdyż były wolne od bezpośredniego zainteresowania polityków.