Rok wyborczy dla autorytarnego reżimu Alaksandra Łukaszenki jest tradycyjnie okresem wzmożonego politycznego napięcia. Jednak w obecnej sytuacji dodatkowo wzmacniane jest ono przez niestabilność w regionie i poczucie zagrożenia wywołane rosyjską agresją wobec Ukrainy oraz trudną sytuacją gospodarczą. Na tym tle władze białoruskie w ostatnich miesiącach z większą intensywnością odwołują się do retoryki niepodległościowej, podkreślają suwerenność i podmiotowość Białorusi oraz zabiegają o konsolidację wewnętrzną. W retoryce Mińska wzmocnieniu uległ także wątek rosyjski jako element potencjalnie destabilizujący. Szczególna uwaga udzielana jest resortom siłowym (wizytacje Łukaszenki w Ministerstwie Obrony, wojskach wewnętrznych MSW, przyjęcie poprawek do ustawy o stanie wojennym). Z drugiej strony stale podejmowane są prewencyjnie represyjne działania wobec resztek niezależnych mediów (przyjęcie poprawek do ustawy o środkach masowego przekazu, rządowego postanowienia pozwalającego na skuteczniejszą blokadę stron internetowych) oraz środowisk obywatelskich.

Działania te są podejmowane mimo braku realnych wewnętrznych zagrożeń dla władzy Alaksandra Łukaszenki. Ich celem jest pacyfikacja resztki niezależnych środowisk i demonstracja pełnej kontroli nad sytuacją w kraju. W interesie Łukaszenki jest też uniknięcie ewentualnych protestów powyborczych i ponownego zaostrzenia stosunków z Zachodem. Zaczęły one ulegać rozmrożeniu w ciągu ostatniego roku głównie w związku z tym, że władze białoruskie nie poparły oficjalnie rosyjskiej polityki wobec Ukrainy.

Wybory niczym operacja wojskowa

19 lutego Łukaszenka odbył wizytę w Ministerstwie Obrony, a 5 marca odwiedził jednostki wojsk wewnętrznych MSW. Podczas wizyt podkreślał gotowość do obrony niepodległości kraju w razie zagrożenia. Odniósł się także do konieczności zapobieżenia wszelkim próbom destabilizacji sytuacji wewnętrznej, szczególnie w czasie nadchodzącej kampanii wyborczej. Wyborom na Białorusi towarzyszyły poprzednio protesty przeciw sfałszowaniu ich wyników, negatywna ich ocena i sankcje świata zachodniego. Do tej pory głównym celem oskarżeń Łukaszenki o chęć zmiany reżimu na Białorusi był zwyczajowo Zachód. Na tle konfliktu rosyjsko-ukraińskiego można zaobserwować jednak wzmożenie retoryki antyrosyjskiej. W czasie obu wizyt Łukaszenka zapewniał z jednej strony o niezmiennej gotowości do wypełniania wojskowych sojuszniczych zobowiązań wobec Rosji, z drugiej jednak zaznaczył potrzebę częstszych samodzielnych (bez udziału Rosjan) ćwiczeń armii białoruskiej, a także wyprodukowania własnej broni, co wobec zależności od rosyjskiego uzbrojenia należy traktować jako wypowiedzi o charakterze demonstracyjnym. Łukaszenka regularnie krytykuje też koncepcję „rosyjskiego świata” (ros. russkij mir) jako zagrażającą niezależności Białorusi. Idea ta głosi istnienie rosyjskocentrycznej wspólnoty (opartej na prymacie języka rosyjskiego, kultury i prawosławia) wykraczającej poza obecne granice Rosji, co stanowi propagandowe tło dla agresji rosyjskiej na Ukrainie.