***

I tak Państwowa Komisja Wyborcza, jeden z najważniejszych filarów państwa demokratycznego, nie znalazła się w Konstytucji. Dziś o jej funkcjonowaniu, a zatem o przebiegu fundamentalnych dla demokracji aktów obywatelskiego władztwa, jakim są wybory, może bez trudu zdecydować zwykła ustawa. I zwykła większość sejmowa. A co się w dyskusji nad PKW może pojawić, pokazuje zgiełkliwa, emocjonalna dyskusja, która trwa od 17 listopada. Bałamutne wypowiedzi niektórych polityków świadczą o instrumentalnym traktowaniu instytucji i procedur, które mają służyć jednej opcji politycznej. Tej, która jest niezadowolona z wyniku elekcji.

Dlatego znacznie dla państwa ważniejszą sprawą, niż taki czy inny system informatyczny liczący głosy, jest zwiększenie uprawnień Państwowej Komisji Wyborczej, może przez jej konstytucjonalizację. Choć bez trudu wyobrażam sobie przebieg debaty, politycznie motywowanej, nad wzmocnieniem instytucji ciągle od polityków niezależnej. Nawet jeśli nie będzie w niej uczestniczył senator Piotr Andrzejewski, dla którego demokracja to są słabe instytucje, tu zacytuję ponownie jego opinię sprzed blisko 20 lat: „Społeczny projekt konstytucji nie przewiduje regulacji konstytucyjnej ani dla organizacji pozarządowych, ani dla Państwowej Komisji Wyborczej, ani dla innych ważnych organów funkcjonowania demokracji w systemie III Rzeczypospolitej.”
Echo tej postawy znajdziemy w projekcie konstytucji jednej z opcji politycznych, który powstał 5 lat temu i wciąż, jak się wydaje, jest dla tej opcji obowiązujący. Jest to jednak już inna historia, do omówienia niekoniecznie w Obserwatorze Konstytucyjnym, gdyż wikłałoby to OK w bieżącą młóckę polityczną.