Z tą oceną trudno się jednak do końca zgodzić. NIK oczekuje, że nakłady zaowocują „od zaraz” wzrostem dzietności. Nie jest to jednak takie proste. W grę wchodzi nie tylko „kasa”, czyli uwarunkowania ekonomiczne, ale także ideologiczne, kulturowe i in.. Co do wskazanej w raporcie NIK rozbieżności danych – pełna zgoda, co do oceny efektów – nie. Powtórzę, za Ireną Wóycicką, sekretarzem stanu w kancelarii byłego prezydenta, z którą rozmawiałam, że w Polsce w ostatnich latach dokonał się zwrot w kierunku budowania kompleksowej polityki rodzinnej, pragmatycznej i skutecznie odpowiadającej na trudne wyzwania współczesności. Kształtuje się też samorządowa polityka rodzinna, która owocuje ciekawymi i przydatnymi dla rodzin programami regionalnymi. Jest wiele cennych inicjatyw o dalekosiężnych skutkach, dotyczących dzieci, osób młodych i starszych, ludzi wykluczonych. Wspomnę jedynie dla przykładu o uchwalonej (26.09.15) nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia umożliwiającej realizację programu Praca dla młodych. W praktyce przekłada się on na co najmniej 100 tys. miejsc pracy i dofinansowanie (ok. 28 tys. zł przez rok) pracodawcy zatrudniającego na etacie przez dwa lata osobę poniżej trzydziestki, absolwenta bądź bezrobotnego. Wspomnę też o działających w Polsce 500 Uniwersytetów Trzeciego Wieku i 150 tys. ich słuchaczy, czyli studentów-seniorów, o przygotowanej w MPiPS strategii Długofalowej polityki senioralnej i programie Senior-Vigor: w ciągu pięciu lat ma powstać kosztem 370 mln zł 100 domów seniora („z odzysku” – modernizacja, remonty), w których starzy poczują się młodziej (program jest szeroki, od jedzenia do tańczenia).

 Najkrócej mówiąc, polityka społeczna, zwłaszcza rodzinna, po trudnym okresie z czasu kryzysu, na wielu odcinkach łapie oddech. Oby po wyborach nie było zadyszki.