Prawo do emerytury nabywa się przez wiele lat, wobec tego związanie ustawodawcy zakazem dokonywania w tym czasie zmian w przepisach określających warunki nabywania tego prawa oznaczałoby ograniczenie jego swobody w wyjątkowo długiej perspektywie i uniemożliwienie mu reagowania na zaistniałe zmiany społeczne i ekonomiczne.”

Koniecznie trzeba w tym miejscu wspomnieć, że jednocześnie Trybunał rozważał zgodność z ustawą zasadniczą przepisu o emeryturach częściowych i uznał jego niekonstytucyjność.

„Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepisy regulujące instytucję emerytury częściowej w zakresie, w jakim uzyskanie uprawnienia na warunkach w nich przewidzianych nie jest ograniczone terminem i przez to nie jest zharmonizowane ze zrównaniem wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn, są niezgodne z art. 2, art. 32 i art. 33 konstytucji. Uznając celowość samego istnienia emerytury częściowej i jej społecznej roli jako rozwiązania osłonowego Trybunał stwierdził, iż jego stosowanie powinno być ograniczone w czasie.” – napisał w komunikacie Zespól Prasy i Informacji TK.

Być może to przypomnienie orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, dynamiki tego procesu pozwoli czytelnikom, osobom urzędowym także, lepiej zrozumieć, że różnice między wyrokami z 2010 i 2014 nie oznaczają sprzeczności. Łączy je przede wszystkim sygnalizacja przedstawiona Sejmowi, element w łańcuchu ewolucji tego orzecznictwa.

Wyroki Trybunału Konstytucyjnego powinny być zawsze przedmiotem uważnej analizy, nie tylko w gorącym okresie kampanii wyborczej, by uniknąć nieprecyzyjnych bądź mylnych wniosków. Z tego też powodu konieczne jest przypominanie zarówno wyroków, jak i uzasadnień, z których odczyta się prawdziwe poglądy i intencje sędziów trybunalskich.

Piotr Rachtan