2. Ponieważ omawiana ustawa o TK mieści się w „gorsecie” tych samych, nie­zmienionych zasad konstytucyjnych, co zresztą stanowi jej znaczny minus, o czym da­lej, z natury rzeczy nie przynosi radykalniejszej zmiany ani w ogólnej koncepcji Try­bunału, ani w poszczególnych ustrojowych aspektach struktury i kompetencji. Jak to sformułowano w ubiegłorocznej „Informacji” TK, projekt wniesiony przez prezyden­ta „[...] definiuje podstawowe z punktu widzenia postępowania konstytucyjnego poję­cia [...] ma na celu poprawę sprawności orzekania [...] przemodelowanie postępowa­nia [...] stworzenie przejrzystej procedury wyłaniania (sędziów), a także sprecyzowania kryteriów kandydowania na stanowisko sędziego Trybunału”. Jak widać, mimo że nadrzędny cel nowej regulacji miał przede wszystkim charakter uspraw­niający, zdecydowano uchwalić całościowy akt, nie zaś kolejny raz nowelizować ist­niejący. Zarówno w uzasadnieniu projektu, jak i w opiniach podkreślano, że zmiana całościowa jest zgodna z postulatami poprawnej legislacji, zalecającej unikanie czę­stego nowelizowania tekstów normatywnych. Zresztą już sama analiza struktury no­wej ustawy, w zasadzie od nowa i odmiennie porządkującej jej przepisy, przesądza o tym, że nie byłoby łatwe dokonanie tego w trybie nowelizacji. Uporządkowanie ma­terii, nowy podział na rozdziały, nowa — w znacznej mierze — systematyka, to ewi­dentny plus tej regulacji. Idzie za tym też poszerzenie regulowanej materii. Może nie w tym sensie, że objęte są nią nowe obszary (choć pewnych nowych koncepcji też nie brakuje), ale poprzez zdecydowanie bardziej szczegółowe i precyzyjne przepisy.