19. Skarżący przed sądem krajowym wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargi na dotyczące ich decyzje, twierdząc, iż organ nie może powoływać się wobec nich na ustawę o grach hazardowych na uzasadnienie swoich decyzji, ponieważ projekt tej ustawy nie został przekazany Komisji, mimo że zawiera „przepisy techniczne” w rozumieniu dyrektywy 98/34. Skarżący przed sądem krajowym twierdzą również, że ograniczenia w prowadzeniu gier na automatach o niskich wygranych wynikające z tej ustawy stwarzają istotne bariery dla obrotu automatami do gier na rynku Unii Europejskiej. Zakaz zmiany lub przedłużania wcześniejszych zezwoleń na użytkowanie tego rodzaju automatów oraz zakaz wydawania nowych powoduje bowiem ich bezużyteczność.

20. Sąd krajowy wyjaśnia, że orzecznictwo Trybunału dotyczące swobody przepływu towarów oraz swobodnego świadczenia usług w odniesieniu do gier hazardowych pozwala mu samodzielnie dokonać oceny zgodności uregulowań wynikających z ustawy o grach hazardowych z tymi swobodami. Sąd ten stawia natomiast kwestię, czy na przepisy tej ustawy można skutecznie powoływać się wobec jednostek, skoro nie zostały one przekazane Komisji zgodnie z procedurą przewidzianą w dyrektywie 98/34.

21. Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

W sprawie C 213/11:

„Czy przepis art. 1 pkt 11 dyrektywy [98/34] powinien być interpretowany w ten sposób, że do »przepisów technicznych«, których projekty powinny zostać przekazane Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 wymienionej dyrektywy, należy taki przepis ustawowy, który zakazuje zmiany zezwoleń na działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych w zakresie zmiany miejsca urządzania gry?”.