PRL-owska geneza instytucji występku o charakterze chuligańskim nie może przesądzać o stwierdzeniu niekonstytucyjności art. 115 § 21 kodeksu karnego – stwierdził Trybunał Konstytucyjny.  

9 czerwca 2015 r. o godz. 9:00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę K. B. dotyczącą występku o charakterze chuligańskim.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 115 § 21 ustawy z 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny, w części obejmującej słowa: „jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego”, jest zgodny z art. 42 ust. 1 zdanie pierwsze w związku z art. 2 konstytucji.

Ponadto Trybunał Konstytucyjny postanowił umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 115 § 21 kodeksu karnego, „występkiem o charakterze chuligańskim jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na część lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego”. Uznanie czynu za występek o charakterze chuligańskim skutkuje zaostrzeniem odpowiedzialności karnej, polegającym na wymierzeniu kary w wysokości nie niższej od dolnej granicy zagrożenia przewidzianego w ustawie zwiększonego o połowę (art. 57a § 1 k.k.), obligatoryjnym orzeczeniu nawiązki na rzecz pokrzywdzonego (art. 57a § 2 k.k.), a także wyłączeniu możliwości odstąpienia od wymierzenia kary (art. 59 § 1 k.k.) oraz zawieszenia wykonania kary (art. 69 § 4 zdanie pierwsze k.k.). W szczególnie uzasadnionych przypadkach sąd może jednak warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności także wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim (art. 69 § 4 zdanie drugie k.k.).

Zasadniczy problem, rozpatrywany przez Trybunał Konstytucyjny dotyczył tego, czy ustawowa definicja występku o charakterze chuligańskim jest dostatecznie jasna i precyzyjna w świetle konstytucyjnych wymagań określoności przepisów karnych (art. 42 ust. 1 zdanie pierwsze konstytucji). Skarżący upatrywał naruszenia tych wymagań w nagromadzeniu w art. 115 § 21 k.k. niedostatecznie – jego zdaniem – precyzyjnych znamion „działania publicznie”, „bez powodu albo z oczywiście błahego powodu” oraz „okazywania przez to rażącego lekceważenia porządku prawnego”.