Trybunał, badając zarzuty skarżącego, wskazał, że art. 13 § 1 k.k. opisuje etap usiłowania popełnienia czynu – tj. etap, który poprzedza dokonanie, natomiast art. 18 § 2 k.k. – definiuje podżeganie jako nakłanianie do popełnienia czynu zabronionego. Trybunał podkreślił, że przepisy te zostały zaskarżone łącznie jako elementy kwalifikacji czynu popełnionego przez skarżącego – sądy orzekające w sprawie skarżącego zakwalifikowały działanie, którego się dopuścił, jako usiłowanie podżegania do pomocnictwa do łapownictwa czynnego.

W ocenie Trybunału sformułowanie art. 13 § 1 i art. 18 § 2 k.k., w sposób umożliwiający pociąganie do odpowiedzialności za usiłowanie podżegania do popełnienia danego czynu zabronionego, spełnia wymóg określoności. Trybunał podkreślił przy tym, że art. 13 § 1 i art. 18 § 2 k.k. opisują jedynie część znamion czynu popełnianego przez podżegacza. Przedstawienie pełnej kwalifikacji i ukazanie całej zawartości bezprawia, wynikającej z zachowania sprawcy, wymaga dookreślenia, do jakiego czynu zabronionego podżegacz nakłaniał (lub usiłował nakłaniać).

W sprawie, która legła u podstaw skargi, owo „nakłanianie” odnosiło się do udzielenia pomocy do wręczenia łapówki. Skarżący nakłaniał osobę trzecią, by ta, działając jako pośrednik, przekazała korupcyjną propozycję funkcjonariuszowi publicznemu. Tym samym skarżący nakłaniał tę osobę do zrealizowania znamion przestępstwa wynikającego z art. 18 § 3 k.k. w związku z art. 229 § 1 k.k. Skoro jednak skarżącemu nie udało się nakłonić do popełnienia tego czynu, niemożliwe było przypisanie mu odpowiedzialności za jego dokonanie, mógł jednak odpowiadać za usiłowanie (art. 13 § 1 k.k.) dokonania tego czynu.

Trybunał, oceniając wskazaną przez skarżącego część znamion przypisanego mu przestępstwa, uznał, że konstrukcja usiłowania podżegania do popełnienia czynu zabronionego w sposób jasny wyznacza granicę zachowania przez prawo zakazanego.