Odnosząc się do problemu przydatności zaskarżonego ograniczenia prawa konstytucyjnego, Trybunał wziął pod uwagę, że realizacja konstytucyjnego prawa do wynagrodzenia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organów władzy publicznej wymaga stworzenia efektywnych mechanizmów umożliwiających dochodzenie szkód wyrządzonych przez niezgodne z prawem prawomocne orzeczenia sądowe, ale jednocześnie rozwiązania nie mogą abstrahować od takich wartości konstytucyjnych jak ochrona zaufania jednostki do państwa i prawa oraz pewność prawa. Uwikłanie prawomocnych orzeczeń sądów powszechnych w wieloletni spór o ich zgodność z prawem niezależnie od rangi naruszenia, nawet dla potrzeb wyłącznie postępowania odszkodowawczego, podważałoby zewnętrzne przekonanie o sprawiedliwości orzeczenia. Wprowadzenie zaskarżonej regulacji umożliwia tymczasem wyeliminowanie pola spekulacji o prawomocnych orzeczeniach, które szkodziłoby zaufaniu publicznemu oraz podważałoby autorytet władzy sądowniczej.

Odnosząc się do problemu niezbędności ograniczenia prawa z art. 77 ust. 1 konstytucji, Trybunał stwierdził, że oceniane ograniczenie uzasadnione jest ochroną sądowego wymiaru sprawiedliwości, który stanowi niezbędną gwarancję zachowania porządku publicznego,  o którym mowa w art. 31 ust. 3 konstytucji. Nie każda różnica w sądowej interpretacji prawa uzasadnia powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa. Ponadto zaskarżony przepis Trybunał uznał za niezbędny do ochrony niezawisłości sędziowskiej (art. 178 konstytucji), a pośrednio za służący ochronie prawa do sądu (art. 45 ust. 1 konstytucji).