W konsekwencji, zdaniem Trybunału, mechanizm określania wysokości odszkodowania przewidziany w § 36 rozporządzenia w sprawie wyceny odpowiadał konstytucyjnemu standardowi słusznego odszkodowania (art. 21 ust. 2 Konstytucji), stwarzając podstawę prawną do szacowania nieruchomości odpowiednio do ich wartości rynkowej i - w następstwie tego - przyznawania słusznych rekompensat za wywłaszczane nieruchomości.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 64 ust. 1 i 2 konstytucji Trybunał zwrócił uwagę, że nie mają charakteru samodzielnego w stosunku do sformułowanych pod kątem naruszenia art. 21 ust. 2 konstytucji. W konsekwencji, stwierdzenie przez Trybunał, że § 36 ust. 1 i 4 są zgodne z art. 21 ust. 2 konstytucji przesądza także o zgodności z art. 64.

Rzecznik Praw Obywatelskich zarzucił ocenianym przepisom rozporządzenia również naruszenie art. 134 ust. 3 i 4, art. 152 ust. 3 w związku z art. 151 ust. 1 oraz art. 153 ust. 1 u.g.n. - a w konsekwencji - art. 92 ust. 1 konstytucji. Odnosząc się do tych zarzutów, Trybunał zwrócił uwagę, że zawarta w u.g.n. regulacja wysokości odszkodowań za wywłaszczenie jest rozproszona w kilku przepisach, które odwołują się do różnych kryteriów, co prowadzi do ich niespójności. W szczególności nie jest jasny sens kryterium "przeznaczenia" nieruchomości (bez odesłania do planu zagospodarowania), zwłaszcza gdy - tak jak w art. 134 ust. 2 u.g.n. - jest ono przeciwstawione "sposobowi użytkowania". Na tym tle, posłużenie się w § 36 ust. 4 rozporządzeniu syntetyczną, posiadającą definicję legalną (art. 4 pkt 17 ugn), formułą stanu nieruchomości, było zabiegiem racjonalnym. Tym bardziej, że jest to zbieżne z treścią regulującego wysokość odszkodowań art. 18 ust. 1 ustawy o inwestycjach drogowych.

Rozprawie przewodniczył prezes TK Andrzej Rzepliński, sprawozdawcami byli sędziowie TK: Wojciech Hermeliński i Małgorzata Pyziak-Szafnicka.