Nie ulega wątpliwości, że sposób sformułowania delegacji ustawowej powoduje wiele trudności związanych z rozumieniem jego treści, jednakże nie zostały one podniesione we wniosku Prokuratora Generalnego.

Odnosząc się do zarzutu niezgodności przepisów Tabeli A, B i C Załącznika do rozporządzenia, jak i całego rozporządzenia z art. 42 ust. 1 konstytucji Trybunał wziął pod uwagę, że zaskarżone rozporządzenie zostało wydane w celu ujednolicenia sposobu reakcji organów uprawnionych do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za określone wykroczenia. Przy czym jednym z zasadniczych argumentów określenia stawek mandatów była walka z korupcją i wyeliminowanie targowania się z funkcjonariuszami o wysokość mandatu.

Trybunał uznał, że kwestia określania wysokości grzywien nakładanych w drodze mandatów karnych mieści się w zakresie dopuszczalnego doprecyzowania elementów czynu zabronionego w akcie wykonawczym. Postępowanie mandatowe jest postępowaniem szczególnym, prowadzonym na podstawie przepisów kodeksu postępowania w sprawie wykroczeń. Oparte jest na innych zasadach niż postępowanie przed sądem. Jego celem jest przede wszystkim szybka reakcja państwa na fakt popełnienia wykroczenia przez sprawcę, która ma jednocześnie pełnić funkcje zapobiegawcze i wychowawcze. Zwraca się uwagę na dobrowolność poddania się karze i rezygnację przez sprawcę wykroczenia z prawa do rozpoznania sprawy przez sąd, a także na brak orzekania w przedmiocie procesu. Sprawca może odmówić przyjęcia mandatu co oznacza powrót do ogólnych zasad postępowania w sprawach o wykroczenia.

Ponadto odnosząc się do odrębnych zarzutów podniesionych przez Prokuratora Generalnego w stosunku do niektórych przepisów Trybunał stwierdził niezgodność z ustawami i konstytucją przepisów: Lp. 190 w zakresie, w jakim zakwestionowany przepis dotyczy ochrony urządzeń kontrolnych,  Lp. 1-10 i 47 Tabeli C Załącznika do rozporządzenia ze względu na rozszerzenie zakresu penalizacji.