Procedura sądowa nie jest zdatna i nie jest adekwatna do weryfikacji prawidłowości unieważnienia pracy z powodu niesamodzielności rozwiązywania zadań stwierdzonej w toku sprawdzania prac, stanowiącej składnik wyniku egzaminu. Przyjęcie innego punktu widzenia prowadziłaby do stanu, w którym sąd stanąłby przed koniecznością dokonania oceny rozstrzygnięcia egzaminatora co do niesamodzielności rozwiązania arkusza. Działanie takie nie mieści się w zakresie prawa do uzyskania „sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy”, o jakim stanowi art. 45 ust. 1 konstytucji, z uwagi na uwarunkowania nakazujące odwołanie się do wiedzy biegłych dysponujących wiadomościami z danej gałęzi wiedzy.

Uznanie  „wyniku egzaminu” z art. 9c ust. 2a ustawy o systemie oświaty w badanym kontekście za „sprawę” w rozumieniu konstytucyjnym, przeniosłoby ciężar decyzyjny w odniesieniu do procesu diagnozowania wiedzy abiturienta i samodzielności jego pracy z rąk odpowiednio przeszkolonych i nadzorowanych w procesie ewaluacji (oceny) egzaminatorów, na rzecz biegłych sądowych, którzy takim rygorom nie podlegają i przez to mogą nie dawać gwarancji zapewnienia jednolitości stosowania standardów dokonywanej oceny prac egzaminacyjnych.

Rozprawie przewodniczył Prezes TK Andrzej Rzepliński, I sprawozdawcą był sędzia TK Mirosław Granat, II sprawozdawcą był sędzia TK Piotr Tuleja.
Zespół Prasy i Informacji TK