Art. 34 ust. 2 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zakresie, w jakim określa opłatę stosunkową od skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej przy Prezesie Urzędu Zamówień, nie narusza konstytucyjnego prawa do sądu.

14 stycznia 2014 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał połączone skargi konstytucyjne spółki akcyjnej oraz spółki z o.o. dotyczące zamówień publicznych (wysokość opłaty sądowej od skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej).

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zakresie, w jakim określa opłatę stosunkową od skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej (dalej: KIO) przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych, jest zgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3, z art. 77 ust. 2 i art. 78 konstytucji.

W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie.

Zdania odrębne zgłosili: sędzia TK Leon Kieres i sędzia TK Andrzej Wróbel.

Trybunał Konstytucyjny ustalił, że z art. 34 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynika norma dotycząca wysokości opłaty stosunkowej (5%) oraz określająca górną granicę opłaty sądowej (5 000 000 zł).

Ustalając dopuszczalność kontroli konstytucyjności art. 34 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, należy uwzględnić to, że kwestionowany przepis stanowił podstawę ostatecznych orzeczeń w sprawie wobec obu skarżących spółek w zakresie odnoszącym się do procentowego określenia wysokości opłaty. Tym samym uzasadnione jest przyjęcie, że podstawą ostateczną objętych skargami orzeczeń był przepis art. 34 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zakresie, w jakim stanowi, że pobiera się opłatę stosunkową w wysokości 5% wartości przedmiotu zamówienia, którego skarga dotyczy. Oznacza to, że w zakresie, w jakim przepis ten stanowi o opłacie w wysokości większej niż 5 000 000 zł postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym zostaje umorzone ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.