W odniesieniu do tych dwóch innych przypadków Trybunał stwierdził, że w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie nie wydaje się, by środki grożące żołnierzowi z powodu odmowy pełnienia służby, to jest skazanie na karę pozbawienia wolności⁶ lub wydalenie ze służby mogły zostać uznane, w świetle uzasadnionego prawa zainteresowanego państwa do utrzymywania sił zbrojnych, za nieproporcjonalne lub dyskryminujące do tego stopnia, by zaliczyć je do aktów prześladowania, o których mowa w tych przepisach. Dokonanie stosownych ustaleń należy do organów krajowych.

-------------------------------------------------

¹ Dyrektywa Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony (Dz.U. L 304, s. 12 - wyd. spec. w jęz. polskim rozdz. 19, t. 7, s. 96).
² Artykuł 9 ust. 2 lit. e) dyrektywy. 
³ Trybunał zauważył, że interwencja zbrojna przeprowadzana na podstawie rezolucji Rady Bezpieczeństwa co do
zasady daje gwarancje, że zbrodnie wojenne nie będą przy tej sposobności popełniane oraz że tak samo rzecz się przedstawia, co do zasady, w przypadku operacji prowadzonej na podstawie zgody międzynarodowej. Ponadto istnienie w porządku prawnym tych państw ustawodawstwa penalizującego zbrodnie wojenne oraz sądów zapewniających ich skuteczne karanie może uprawdopodabniać tezę, zgodnie z którą żołnierz jednego z tych państw mógłby popełnić takie zbrodnie.
⁴ W tej kwestii ocena, którą przeprowadzą organy krajowe, powinna uwzględniać fakt, że w niniejszej sprawie A.
Shepherd nie tylko ochotniczo zaciągnął się do sił zbrojnych w czasie, gdy były one już zaangażowane w konflikt w Iraku, ale ponadto przedłużył swoją służbę już po pierwszym pobycie w Iraku.
⁵ Artykuł 9 ust. 2 lit. b) I c) dyrektywy.
⁶ Wydaje się, że A. Shepherdowi grozi za dezercję kara pozbawienia wolności w wymiarze od stu dni do piętnastu miesięcy, a nawet mogąca sięgnąć pięciu lat.
Trybunał Sprawiedliwości UE