CNF utrzymuje, że A.A. i P. Torresi nie mogą powoływać się na dyrektywę w sprawie wykonywania zawodu prawnika, jeśli uzyskanie tytułu w Hiszpanii ma jedynie na celu obejście włoskiego prawa w zakresie dostępu do zawodu i w związku z tym stanowi nadużycie prawa do przedsiębiorczości. CNF zwróciła się zatem do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy właściwe organy państwa członkowskiego mogą odmówić, ze względu na nadużycie prawa, wpisu na listę adwokatów własnym obywatelom, którzy po uzyskaniu dyplomu ukończenia studiów w swoim państwie udali się do innego państwa członkowskiego w celu zdobycia tam kwalifikacji zawodowych adwokata, a następnie powrócili do pierwszego państwa członkowskiego celem wykonywania w nim zawodu, posługując się tytułem zawodowym uzyskanym w drugim państwie⁴.

W dzisiejszym wyroku Trybunał przypomniał najpierw, że w celu ułatwienia stałego wykonywania zawodu adwokata w państwie członkowskim innym niż to, w którym zostały zdobyte kwalifikacje zawodowe, dyrektywa w sprawie wykonywania zawodu prawnika wprowadza mechanizm wzajemnego uznawania tytułów zawodowych adwokatów migrujących, którzy pragną wykonywać działalność, posługując się tytułem uzyskanym w państwie członkowskim pochodzenia. Prawodawca Unii zamierzał w ten sposób usunąć rozbieżności w krajowych zasadach rejestracji we właściwych organach, które stanowiły przyczynę nierówności i ograniczeń w swobodzie przepływu. Dyrektywa ma zatem na celu zupełną harmonizację warunków znajdujących zastosowanie w zakresie prawa do prowadzenia działalności przez adwokatów.

Trybunał orzekł już, że przedstawienie zaświadczenia o rejestracji w państwie członkowskim pochodzenia jest jedynym warunkiem, od jakiego jest uzależniona rejestracja zainteresowanego w przyjmującym państwie członkowskim, pozwalająca mu na praktykę w tym państwie na podstawie tytułu zawodowego uzyskanego w państwie pochodzenia⁵.

Trybunał podkreślił, że podmioty prawa nie powinny móc w sposób oszukańczy lub stanowiący nadużycie powoływać się na przepisy prawa Unii i że państwo członkowskie może podjąć wszelkie działania mające na celu uniemożliwienie swym obywatelom obejścia prawa krajowego w sposób stanowiący nadużycie. W tym względzie Trybunał przypomniał, że stwierdzenie istnienia praktyki stanowiącej nadużycie wymaga wystąpienia czynnika obiektywnego (czyli gdy cel realizowany przez uregulowania Unii nie został osiągnięty pomimo formalnego poszanowania przesłanek) i czynnika subiektywnego (czyli, że powinna występować wola uzyskania nienależnej korzyści).