Następnie Trybunał zbadał, czy prawodawca Unii nie wykroczył poza to, co odpowiednie i konieczne do realizacji uzasadnionych zamierzonych celów, do których dąży, oraz czy zachował właściwą równowagę między prawem do wolności osoby ubiegającej się o azyl a wymogami związanymi z ochroną bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego.

Uwzględniając znaczenie prawa do wolności oraz wagę ingerencji, jaką stanowi zatrzymanie, Trybunał podkreślił, że ograniczenia korzystania z tego prawa nie mogą wykraczać poza to, co jest absolutnie konieczne.
Trybunał stwierdził, że możliwość zatrzymania osoby ubiegającej się o azyl uzależniona jest od spełnienia szeregu wymogów, które odnoszą się w szczególności do okresu zatrzymania (powinien on być możliwie najkrótszy).
Trybunał dodał, że zakreślenie ścisłych granic uprawnień przyznanych w tym kontekście na rzecz właściwych organów krajowych zapewnia także wykładnia pojęć „bezpieczeństwa narodowego” i „porządku publicznego”.

I tak Trybunał orzekł, że pojęcie „porządku publicznego” oznacza w każdym razie istnienie, oprócz zakłócenia porządku społecznego, z jakim wiąże się każde naruszenie prawa, rzeczywistego, aktualnego i dostatecznie poważnego zagrożenia godzącego w podstawowy interes społeczeństwa.

Co do pojęcia „bezpieczeństwa publicznego”, to z orzecznictwa Trybunału wynika, że pojęcie to odnosi się jednocześnie do wewnętrznego bezpieczeństwa państwa członkowskiego, jak i jego bezpieczeństwa zewnętrznego. W konsekwencji zagrożenie dla funkcjonowania głównych instytucji i służb publicznych oraz życia ludności, podobnie jak ryzyko poważnego zakłócenia stosunków zagranicznych lub pokojowego współistnienia narodów bądź zagrożenie interesów wojskowych, może naruszać bezpieczeństwo publiczne.

Raad van State wskazała Trybunałowi, że na mocy jej własnego orzecznictwa złożenie wniosku o udzielenie azylu przez osobę objętą procedurą dotyczącą powrotu powoduje bezskuteczność wydanej wcześniej decyzji nakazującej powrót. W tym zakresie Trybunał podkreślił, że w każdym razie, zapewnienie skuteczności (effet utile) dyrektywy 2008/115[2] wymaga, aby wszczęta procedura, w wyniku której została wydana decyzja nakazująca powrót wraz z - w stosownym przypadku - ustanowieniem zakazu wjazdu, mogła być ponownie podjęta na etapie, na którym została przerwana ze względu na złożenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, w momencie, kiedy wniosek ten został oddalony w pierwszej instancji. Państwa członkowskie są bowiem zobowiązane do nieutrudniania realizacji celu, do osiągnięcia którego dąży dyrektywa 2008/115, polegającego na ustanowieniu skutecznej polityki wydalania i powrotu nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich.