W wydanym dzisiaj wyroku Trybunał stwierdził, że kwestia legitymacji procesowej Sähköalojen ammattiliitto przed sądem odsyłającym jest regulowana przepisami fińskiego prawa procesowego oraz że z dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników wyraźnie wynika, że niezależnie od prawa właściwego dla stosunku pracy kwestie dotyczące minimalnej stawki płac są regulowane przepisami przyjmującego państwa członkowskiego, czyli w tym przypadku przepisami fińskimi. W niniejszej sprawie Trybunał zauważył, że nie istnieje żaden powód, który mógłby podważyć powództwo, jakie Sähköalojen ammattiliitto wniósł do Satakunnan käräjäoikeus, a tym samym gwarantowane w karcie prawo do skutecznego środka prawnego.

Następnie Trybunał przypomniał, że dyrektywa dąży do realizacji podwójnego celu: po pierwsze ma ona na celu zapewnienie uczciwej konkurencji pomiędzy przedsiębiorstwami krajowymi a przedsiębiorstwami dokonującymi transgranicznego świadczenia usług, a po drugie ma na celu zapewnienie pracownikom delegowanym stosowania najważniejszych bezwzględnie wiążących norm minimalnej ochrony przyjmującego państwa członkowskiego. Jednakże Trybunał podkreślił, że dyrektywa nie dokonała harmonizacji bezwzględnie wiążących norm prawa materialnego dotyczących ochrony minimalnej, nawet jeśli dostarcza określonych informacji na ich temat.

W konsekwencji Trybunał podkreślił, że dyrektywa odsyła wyraźnie, w celu określenia minimalnej stawki płacy, do prawa krajowego lub praktyki przyjmującego państwa członkowskiego, o ile definicja ta nie prowadzi do utrudnienia swobodnego świadczenia usług pomiędzy państwami członkowskimi. Trybunał z powyższego wywiódł, że sposób obliczenia stawki oraz kryteria tego obliczenia także powinny należeć do kompetencji przyjmującego państwa członkowskiego.

W świetle powyższych ustaleń Trybunał orzekł, że dyrektywa nie sprzeciwia się obliczaniu płacy minimalnej za pracę na podstawie stawki godzinowej lub za pracę na akord w oparciu o zaszeregowanie pracowników do kategorii wynagrodzenia, pod warunkiem, że to obliczenie i zaszeregowanie są dokonywane na podstawie wiążących i przejrzystych przepisów, czego zweryfikowanie należy do sądu krajowego.

Następnie Trybunał zauważył, że stała dieta, której celem jest zapewnienie ochrony socjalnej danym pracownikom poprzez zrekompensowanie niedogodności związanych z oddelegowaniem, nie jest wypłacana pracownikom tytułem zwrotu wydatków faktycznie poniesionych na skutek delegowania. Wynika z tego, że stałą dietę należy zakwalifikować jako dodatek właściwy delegowaniu i że zgodnie z dyrektywą należy ją uznać za część płacy minimalnej na warunkach identycznych jak te, jakim podlega włączenie tej diety to płacy minimalnej wypłacanej pracownikom lokalnym w przypadku ich delegowania wewnątrz danego państwa członkowskiego.