Elektrownia jądrowa w Olkiluoto w Finlandii. Foto: Wikipedia.org

Dyrektywa dotycząca delegowania pracowników1 stanowi, że w zakresie minimalnej stawki płacy warunki zatrudnienia i pracy gwarantowane pracownikom delegowanym określone są przepisami przyjmującego państwa członkowskiego lub, w sektorze budowlanym, układami zbiorowymi uznanymi za powszechnie stosowane w przyjmującym państwie członkowskim.

Fińska ustawa o pracownikach delegowanych stanowi, że płaca minimalna jest wynagrodzeniem określonym na podstawie powszechnie stosowanego układu zbiorowego.

Elektrobudowa Spółka Akcyjna („ESA”), spółka prawa polskiego, zawarła w Polsce i na podstawie prawa polskiego umowy o pracę ze 186 pracownikami, a następnie oddelegowała ich do jej fińskiego oddziału w celu wykonania prac elektryfikacyjnych na terenie budowy elektrowni jądrowej w Olkiluoto, w gminie Eurajoki w Finlandii.
Utrzymując, że ESA nie przyznała im minimalnego wynagrodzenia, które było im należne na mocy fińskich układów zbiorowych powszechnie stosowanych w sektorze elektryfikacji i instalacji technicznych budynku, pracownicy, o których mowa, indywidualnie przenieśli swoje wierzytelności na Sähköalojen ammattiliitto (fiński związek zawodowy w sektorze energii elektrycznej), aby związek ten zapewnił ich odzyskanie.

Przed Satakunnan käräjäoikeus (sądem pierwszej instancji w Satakunta) Sähköalojen ammattiliitto utrzymuje, że układy zbiorowe przewidują obliczenie wynagrodzenia minimalnego pracowników w oparciu o kryteria korzystniejsze dla pracowników niż kryteria stosowane pr zez ESA. Kryteria te dotyczą między innymi sposobu zaszeregowania pracowników do kategorii wynagrodzenia, sposobu określenia wynagrodzenia (w oparciu o stawkę godzinową lub za pracę na akord), a także przyznania pracownikom dodatku wakacyjnego, stałej diety, odszkodowania za czas potrzebny na dotarcie do pracy, a także pokrycia kosztów zakwaterowania. ESA podniosła w szczególności, że Sähköalojen ammattiliitto nie posiada legitymacji procesowej do występowania w imieniu pracowników delegowanych z tego względu, że prawo polskie zakazuje przenoszenia wierzytelności wynikających ze stosunku pracy.

Satakunnan käräjäoikeus zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy prawo do skutecznego środka prawnego ustanowione w Karcie praw podstawowych sprzeciwia się temu, aby przepisy państwa członkowskiego, zgodnie z którymi przeniesienie wierzytelności wynikających ze stosunku pracy jest zakazane, mogły stać na przeszkodzie wniesieniu przez związek zawodowy skargi do sądu przyjmującego państwa członkowskiego w celu odzyskania wierzytelności, które zostały na niego przeniesione przez pracowników delegowanych. Sąd ten zwrócił się także z zapytaniem, czy dyrektywę dotyczącą delegowania pracowników należy interpretować w ten sposób, że pojęcie minimalnej stawki płacy obejmuje elementy wynagrodzenia rozpatrywane w sprawie w postępowaniu głównym, takie jak zdefiniowane w powszechnie stosowanym układzie zbiorowym.