I oto Gierek Edward urasta nam na kolejnego polskiego wybawcę! Może dobrze, że chcą go beatyfikować teraz, póki my żyjemy i możemy świadczyć jak było. Bo kiedy świętymi zostają rówieśnicy naszych pradziadków znacznie trudniej ich odbrązawiać. Tu świadkowie wielkości gierkowej jeszcze żyją, chociaż dalece nie na każdej pamięci da się polegać.

Przede wszystkim dlatego, że znaczna część z nas, może nawet większość, zapamiętała tylko to, co my dziennikarze im wtedy opowiadaliśmy. A przecież niezależnie od tego co nam pisać kazano, naprawdę byliśmy przy nadziei, że wreszcie coś się w tym socrealizmie ruszy. Pieniądze zaczęły płynąć i w ponurej szarzyźnie wyrastały fabryki na licencji, butiki z zachodnim ciuchem, salony mięsne. A obywatel mógł pojechać do Paryża bo otrzymał prawo zakupu 100 dolarów na głowę, resztę mógł skombinować. I w dodatku cała ta pierestrojka wydawała się bardzo logiczna – brać kredyty to nie grzech, przeciwnie, cała cywilizacja kapitalistyczna na kredytach wyrosła, stawiać fabryki za dolary z myślą o eksporcie do dolarowej strefy – bardzo w porządku i tak dalej. Wszystko w tej filozofii grało poza jednym – w tamtym ustroju ziarno zasiane takie samo jak w ustroju normalnym dawało całkiem inny plon. Jeśli już jesteśmy przy rolniczej przenośni to wystarczy porównać jak rosło na polach kołchozowych, u nas zwanych spółdzielniami produkcyjnymi, a jak rosło na polu które po 56-ym roku z powrotem rolnikowi oddano.

Komunizm wymarzył sobie stworzenie nowego, lepszego człowieka, takiego który kieruje się dobrem ogółu, a nie tylko własnym i na tej oto mrzonce zbudował ekonomię socjalizmu.

Pisałam w tamtych latach dużo o przemyśle i krążyłam służbowo po fabrykach które się modernizowały. Rozbudowa cieszyła oko, nowiutkie maszyny cieszyły inżynierów, gorliwie spisywałam liczby o planowanym eksporcie. Niech no tylko zakwitnie ta produkcja, to faktycznie urośniemy w siłę i pożyjemy dostatniej. A w miarę jak czas płynął wrażenia z delegacji przywoziło się inne. Tu maszyny przyszły w terminie, ale że hala jeszcze nie gotowa, czekają i mokną. Gdzie indziej przeciwnie – hala gotowa i maszyny przyszły, ale nie zamówiono jednej części, bez niej ani rusz, a dokupić nie ma jak bo nie została ona ujęta w planie zakupów dolarowych.