Po pierwsze bank federalny wypuścił na rynek finansowy co najmniej 1 bilion dolarów przeznaczone na ratowanie i podtrzymanie kondycji wielkich amerykańskich korporacji finansowych, o których najpierw się pisało „too big, to fail”, a obecnie zmieniono formułę na „too important to fail”.  Ów nagły dopływ gotówki miał sprawić, że – jak się wydawało – gospodarka amerykańska szybko wejdzie na ścieżką „odbudowy” [ recovery] i osiągnie tempo wzrostu  z przed wielkiej depresji. W latach 2010 i 2011 były oczekiwania, że tak się stanie, jednak w latach następnych wzrost przyhamował. Stopa bezrobocia, która swój najwyższy poziom osiągnęła w 2009 roku 10%, nie powróciła jeszcze do poziomu z przed kryzysu 5% – i wynosi 7%. Nic nie wskazuje na to, że nastąpią jakieś znaczące zmiany aktywności zawodowej ludności na rynku pracy.

Drugim filarem wychodzenia z kryzysu, było i jest przyjęcie zerowej stopy procentowej. Amerykańska gospodarka doświadcza tego nie po raz pierwszy. Tak było już po załamaniu rynku informatycznego dot.kom w latach 2001-2002.W odpowiedzi na ówczesne załamanie prezes FED-U Greenspan po raz pierwszy zastosował w 2005 roku formułę prawie zerowej stopy procentowej, które nie uchroniło amerykańskiej gospodarki przed wielką depresją 2007-2009.

I tak jest dzisiaj. W bieżącej informacji banku federalnego z marca 2015 roku czytamy, że Zarząd Rezerwy Federalnej pod przewodnictwem prezes FED-u  pani Janet L. Yellen podjął kolejne nadzwyczajne działania w celu ustabilizowania gospodarki amerykańskiej i systemu finansowego. Przyjęto, że krótkoterminowa stopa procentowa będzie bliska zeru. Celem przyjęcia zerowej stopy procentowej jest dalsze wspomaganie wzrostu gospodarczego. Obniżenie długookresowych stóp procentowych ma służyć zabezpieczeniu i gwarancjom dla państwowych agencji nieruchomości Fannie Mea i Freddie Mac. Obniżenie stóp ma pomóc gospodarstwom domowym i firmom w podniesieniu poziomu wydatków, a w ślad za tym ma wspomóc wzrost cen różnych zasobów [majątku] takich jak papiery wartościowe na giełdzie i cen domów[13]. Wzrost cen ma spowodować wzrost stopy zwrotu z kapitału, to ma pobudzać wzrost dalszych wydatków, a wydatki bieżące mają pobudzać wzrost gospodarczy. Na razie skutki takiej polityki są znikome.