Chciałbym dziś usłyszeć od polityków, cichutko basujących wyznawcom tych spłowiałych idei, czy tak jak tamci chcą parafiańskiej, zapyziałej, oderwanej od Europy Polski, w której idee wielonarodowego, wielokulturowego i wieloreligijnego państwa, jakim były Pierwsza i Druga Rzeczypospolite uznane są za wrogie; że tak, tego właśnie chcą -  jednolitego, szarego i wylęknionego Narodu, ustawionego w karnym szyku hierarchicznego porządku. Że nacjonalizm to też ich żywioł, że nie mają złych skojarzeń, słysząc o Brygadzie Świętokrzyskiej ONR (brygady to terytorialne struktury narodowców). Że nie zauważyli na pogrzebie „Łupaszki”, że kondukt ochraniają młodzieńcy z opaskami z mieczykiem Chrobrego na rękawach (a jeśli zauważyli, to taki drobiazg im nie przeszkadza). Że tworząc klimat przyzwolenia dla głoszenia skrajnych poglądów legitymizują akty agresji wobec cudzoziemców i krajowców o ciemnej karnacji, albo ludzi, którzy - jak Paweł Demirski – występują w obronie napadniętych.