Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku z 24 marca uznał, iż areszt polskiego lekarza oskarżonego o łapówkarstwo został przeprowadzony z naruszeniem prawa do bezzwłocznego ustalenia przez sąd legalności pozbawienia wolności.

Skargę do Trybunału wniósł lubelski lekarz, który w czerwcu 2006 r. został aresztowany pod zarzutem przyjmowania korzyści majątkowych od swoich pacjentów. Skarżący był aresztowany przez 6 miesięcy, zanim sąd zwolnił go za poręczeniem majątkowym. W czasie trwania aresztu lekarz wielokrotnie wnosił o zwolnienie ze względu na swój stan zdrowia - skarżący cierpi na zespół bezdechu śródsennego i musi korzystać z respiratora. Sąd utrzymywał areszt przez 6 miesięcy wskazując, iż istnieje zagrożenie mataczenia w postępowaniu, a skarżącemu grozi wysoka kara za zarzucany mu czyn. Przed Trybunałem Polak zarzucił, iż zostało naruszone jego prawo do wolności osobistej i bezpieczeństwa, chronione w art. 5 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał zgodził się z argumentacją skarżącego jedynie częściowo uznając, że naruszenie miało miejsce wyłącznie w odniesieniu do art. 5 ust. 4 Konwencji. Zgodnie z tym artykułem każda aresztowana osoba ma prawo odwołania się do sądu w celu bezzwłocznego ustalenia legalności pozbawienia wolności. Skarżący wniósł zażalenie na areszt tymczasowy 28 sierpnia 2006 r., a zażalenie to zostało rozpatrzone przez sąd dopiero 23 listopada, czyli 86 dni później. Trudno uznać, by termin ten mieścił się w kategoriach "bezzwłoczności" wymaganej przez art. 5 ust. 4 Konwencji. Rząd polski tłumaczył się twierdząc, iż okres ten został wymuszony oczekiwaniem na opinię biegłego w sprawie stanu zdrowia skarżącego. Trybunał jednak wskazał, iż tak długi okres oczekiwania na opinię lekarską, która została sporządzona wyłącznie na podstawie dokumentacji medycznej skarżącego, nie znajduje uzasadnienia. Miało tym samym miejsce naruszenie art. 5 ust. 4 Konwencji.

W omawianej sprawie skarżący zarzucił również naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji, to jest prawa do osądzenia w rozsądnym terminie lub zwolnienia na czas postępowania. Skarżący twierdził, iż jego areszt był zbyt długi i bezzasadny. Trybunał tych zarzutów jednak nie uznał. Sądy polskie prawidłowo stosowały tymczasowe aresztowanie w przypadku skarżącego, dbając o istotne i wystarczające uzasadnienie pozbawienia go wolności w każdym momencie stosowania tego środka. Sądy powołały się na dwie przesłanki uzasadniające areszt skarżącego, to jest uzasadnione podejrzenie popełnienia zarzucanego mu czynu oraz dolegliwość kary, jaka groziła za zarzucany czyn (do 8 lat pozbawienia wolności - wysoka potencjalna kara podnosi prawdopodobieństwo zakłócania prawidłowego toku postępowania przez podejrzanego). Powody te są jednak dobrym uzasadnieniem aresztu na wstępnym etapie jego stosowania, a wraz z upływem czasu tracą na znaczeniu. Sąd polski wziął tę okoliczność pod uwagę i zwolnił skarżącego za poręczeniem majątkowym natychmiast, gdy areszt przestał być konieczny (chociaż postępowanie przygotowawcze nie zostało jeszcze zakończone). Ta okoliczność wystarczyła, by Trybunał mógł uznać, iż nie miało miejsca naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji.