Odpowiednikiem Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych w regionalnym - europejskim - systemie ochrony praw człowieka jest Karta Praw Społecznych Rady Europy. Pod tym zbiorczym terminem kryje się pięć traktatów międzynarodowych: 1) Europejska Karta Społeczna z 18 października 1961 r. (dalej: EKS); 2) Protokół dodatkowy do Europejskiej Karty Społecznej z 5 maja 1988 r.; 3) Protokół zmieniający Europejską Kartę Społeczną z 21 października 1991 r.; 4) Protokół dodatkowy do Europejskiej Karty Społecznej z 9 listopada 1995 r. przewidujący system skarg zbiorowych, 5) Zrewidowana Europejska Karta Społeczna z 3 maja 1996 r. (dalej: ZEKS).

Rzeczpospolita Polska jest stroną Europejskiej Karty Społecznej oraz Protokołu Zmieniającego Europejską Kartę Społeczną z 21 października 1991 r. Polska podpisała także Zrewidowaną Kartę Społeczną (25 października 2005 r.), której dotychczas nie ratyfikowała.

W ocenie MSZ:
„Rzeczpospolita Polska nie ratyfikowała protokołu do Europejskiej Karty Społecznej w sprawie skarg zbiorowych w związku z rozszerzającą interpretacją karty przez Europejski Komitet Spraw Społecznych «prawotwórcza» działalność organu kontrolnego oraz możliwe konsekwencje finansowe realizacji decyzji tego organu. Wątpliwości budzą przypadki elastycznego podchodzenia organu kontrolnego do zakresu skargi, tak by bez względu na pierwotny jej przedmiot możliwe było wydanie rozstrzygnięcia sprawy. Warto odnotować, że stronami protokołu jest tylko 13 państw”.

Krytykowana przez rząd polski „prawotwórcza” działalność Europejskiego Komitetu Praw Społecznych niewiele różni się od „prawotwórczej” działalności innych organów międzynarodowej ochrony praw człowieka, zwłaszcza sądów i trybunałów międzynarodowych, których kontroli Polska się poddaje. Pomimo szesnastu lat funkcjonowania organ ten rozpatrzył zaledwie 111 skarg zbiorowych, co stanowi nieporównywalnie mniejszą liczbę niż ilość spraw wniesionych przeciwko Polsce spraw do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka zaledwie w ciągu pierwszego półrocza 2014 r. Co więcej prawo wniesienia skargi w przypadku Europejskiego Komitetu Praw Społecznych posiada ograniczony katalog podmiotów, w tym przede wszystkim organizacje pracodawców oraz reprezentatywne związki zawodowe (z Polski mogłyby to być np. NSZZ Solidarność oraz OPZZ) Jednostki w przeciwieństwie do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka nie mają legitymacji do wniesienia skargi.