Podobnie wyposażenie Ministra Sprawiedliwości w uprawnienie do wnoszenia kasacji w sprawach karnych musi być uznane jako wyraz określonych założeń politycznych – wyposażenia tego Ministra w instrumenty oddziaływania na orzecznictwo sądowe. Zresztą w samym uzasadnieniu projektu wskazuje się na związek tej zmiany z wyposażeniem Ministra Sprawiedliwości i Rady Ministrów w prawo do określania „zasadniczych kierunków polityki karnej”. Zauważyć przy tym należy, że ustawodawca – zapewne nie przypadkowo – odebrał Ministrowi Sprawiedliwości również prawo do wnoszenia kasacji w sprawach wykroczeń, przestępstw i wykroczeń skarbowych oraz w postępowaniu cywilnym.

Projekt przewiduje zniesienie wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury, przy czym sposób, w jakim to czyni, budzi daleko idące zastrzeżenia. W skrócie – pomysł, że wojskowe jednostki organizacyjne prokuratury mają być zastąpione przez podobne w istocie jednostki, tylko będące częścią powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury, lecz składające się z prokuratorów wojskowych (oficerów zawodowych) wydaje się zupełnie chybiony. Te organizacyjne części „wojskowe” Prokuratury Generalnej, prokuratur okręgowych i rejonowych miałyby bowiem być w całości finansowane nadal z budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej. Prokuratorzy zatrudnieni w tym pionie podlegaliby także częściowo Naczelnemu Prokuratorowi Wojskowemu, będącemu jednym z zastępców Prokuratora Generalnego. Jednocześnie mogliby także wykonywać „inne czynności (…) w sprawach należących do zakresu działania sądów powszechnych”. W tym zakresie nie podlegaliby Naczelnemu Prokuratorowi Wojskowemu, a zatem prokurator wojskowy miałby być „podwójnie podporządkowany”, co musi powodować chaos organizacyjny. […]