W omawianych sprawach sądom polskim udało się uniknąć wszelkich pułapek czyhających na organy wymiaru sprawiedliwości, zwłaszcza w procesie przedłużania aresztu. Sprawy skarżących były złożone i wymagały przeprowadzenia wielu czynności. Każde z postanowień o stosowaniu aresztu było uzasadnione na konkretnym etapie postępowania. Z chwilą, gdy postępowania dowodowe zostały przeprowadzone, skarżący zostali zwolnieni, mimo iż wyrok sądu jeszcze nie zapadł. Długość aresztu nie była arbitralna, lecz wynikała z potrzeb prowadzonych śledztw. Naruszeń art. 5 ust. 3 Konwencji nie było.

Trybunał uznał jednakże, iż w jednej z omawianych spraw miało miejsce naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji (prawo do rzetelnego procesu) ze względu na ogólną długość całego postępowania (postępowanie zostało wszczęte we wrześniu 2007 r. i do tej pory nie zapadł w sprawie prawomocny wyrok).

Tak wynika z wyroków Trybunału z 10 marca 2015 r. w sprawach nr 29345/09, Wrona przeciwko Polsce, oraz nr 34322/10, Rambiert przeciwko Polsce.
Lex.pl