Nawiązując natomiast do gwarancji wolności jednostki, to wprawdzie autor wy­mienionego dzieła ich nie „skodyfikował”, jednakże można je bez większego trudu odnaleźć w różnych jego fragmentach. Właściwie da się je sprowadzić do dwóch pod­stawowych gwarancji, a mianowicie do podziału władzy oraz do różnych ograniczeń nałożonych na władzę prawodawczą. Co się tyczy reguły rozdziału, to ze względów utylitarnych można łączyć władzę wykonawczą z federacyjną, ale nigdy z władzą prawodawczą. A to z uwagi na praworządność, nieodzowny podział pracy między orga­nami państwowymi warunkujący skuteczność ich działania oraz wolność jednostki. Wolność tę może zagwarantować wyłącznie system oddzielonych i odseparowanych organów. Wyrażając tę myśl inaczej, władza aparatu państwowego musi zostać „zrów­noważona poprzez umieszczenie poszczególnych jej części w różnych rękach”. W przeciwnym bowiem przypadku „mogłoby stać się zbyt wielką pokusą dla ludzkiej słabości, zdolnej do kurczowego trzymania się władzy, gdyby te same osoby, które by­łyby uprawnione do uchwalania ustaw, także je wykonywały. W następstwie tego mo­głyby one uwalniać się od obowiązku przestrzegania stanowionych przez siebie ustaw oraz dostosowywać je tak podczas ich tworzenia, jak wykonywania do swych wła­snych korzyści”. Od decyzji takich osób nie byłoby już żadnej apelacji.

Natomiast co się tyczy ograniczeń postulowanych przez interesującego nas pisarza politycznego pod adresem władzy prawodawczej, wypadnie rozpocząć od tezy, iż wła­dza ta, mimo że jako „dusza społeczności politycznej” jest „święta i nienaruszalna”, nie może być arbitralna i nie ograniczona przez prawo. Jest ona bowiem władzą powierni­czą narodu suwerena, który może ją zmienić. Stąd Parlament nie może delegować swych kompetencji ustawodawczych, ponieważ sam posiada władzę delegowaną, naród zaś „nie może być związany prawami tych, których sam nie wybrał i nie upoważnił do sta­nowienia dla siebie praw”. Jednocześnie organ ten powinien działać w sposób prawo­rządny, a ograniczać go powinna również obowiązująca w nim procedura. „Wolność lu­dzi w państwie polega na obowiązywaniu stałych reguł normujących ich życie, wspólnych dla każdego członka społeczeństwa, a ustanowionych przez powołaną przez to społeczeństwo władzę prawodawczą”. Kto zaś „sprawuje władzę prawodawczą bądź najwyższą, zobligowany jest rządzić za pomocą ustanowionych i stałych praw, ogłoszo­nych i znanych ludowi, nie zaś poprzez improwizowane dekrety”. Winien też sam być im poddany i dlatego parlamentarzyści we własnym interesie nie będą wydawać ustaw tyrańskich. Ponadto akty te powinny być ogólne, niesprzeczne z prawem natury, zapew­niać równą ochronę wszystkich, nie działać wstecz oraz nie pozbawiać obywateli wła­sności bez ich zgody. Muszą też mieć na celu dobro ogółu i być wdrażane przez sądy.