Gdy w końcu znękany Kowaliew wrócił do domu, czekała go niespodzianka – przyszedł rewirowy z zawiniątkiem, które wspomniany na początku golibroda próbował nieudolnie wyrzucić. Rzecz jasna, uradowany major sowicie wynagrodził żandarma, który nie omieszkał nadmienić, że ma na utrzymaniu nie tylko żonę i dzieci, ale i teściową. Po kilku podejściach do samodzielnego osadzenia nosa, Kowaliew poprosił o pomoc lekarza zamieszkującego w pobliżu. Doktor poprzestał na parokrotnym pstryknięciu w puste miejsce na twarzy pacjenta i zaleceniu zostawienia sprawy naturalnemu biegowi wspomaganemu przemywaniem nosa zimną wodą; faktem jest jednak, że honorarium nie wziął. Następne dni Kowaliew poświęcił na zastanawianie się, kto go tak urządził – nie podejrzewał cyrulika o niecne działanie, raczej pewną kobietę, która namolnie swatała mu swoją córkę (był pewny, że zamówiła u bab rzucenie na niego czarów). W tej części fabuły następuje wyraźne rozdwojenie akcji, bo z jednej strony – major trzyma zgubę w domu, a z drugiej – podekscytowani gapie co rusz widzą (lub chcą widzieć) jego nos w różnych miejscach Petersburga, a to w eleganckim sklepie, a to na środku głównego traktu miasta – Newskiego Prospektu. Wszelako Gogol niespecjalnie trudzi się nad wyjaśnieniem tego bilokacyjnego rebusu, pozostawiając nam to zmartwienie. Aż następuje dzień 7 kwietnia: „Major obudził się, spojrzał niechcący do lustra i widzi: nos! Cap ręką – owszem: nos!”. Dla podkreślenia powrotu do stanu quo ante pojawia się znany nam mistrz brzytwy, by – jak zawsze – ogolić swego wiernego klienta. Ciekawić może, że ani major nie miał doń o nic pretensji, ani też on wcale nie czuł się winny. Przyczyna, można wnioskować, była widocznie poza nimi, chyba że...