Takie odmienne traktowanie pracowników w pełni sprawnych i niepełnosprawnych nie uwzględnia bowiem ani zagrożeń, na wystąpienie których narażone są osoby poważnie niepełnosprawne, które generalnie mają większe trudności z powrotem do życia zawodowego w porównaniu z pracownikami w pełni sprawnymi, ani okoliczności, że zagrożenia te zwiększają się wraz ze zbliżaniem się przez nich do wieku emerytalnego. Tymczasem osoby te mają specyficzne potrzeby wynikające zarówno z ochrony, jakiej wymaga ich obecny stan, jak i z konieczności założenia, że ich stan może się w przyszłości pogorszyć. Nie można też zapominać o tym, że osoby poważnie niepełnosprawne mogą mieć zwiększone potrzeby finansowe wynikające z ich niepełnosprawności, których nie sposób przewidzieć, a które wraz z upływem lat mogą wzrastać.

Wynika stąd, że rozpatrywane uregulowanie, skutkując tym, że odprawy pieniężne z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn ekonomicznych wypłacane pracownikom poważnie niepełnosprawnym są niższe niż odprawy wypłacane pracownikom w pełni sprawnym, prowadzi do nadmiernego naruszenia uzasadnionych interesów pracowników poważnie niepełnosprawnych. Uregulowanie to wykracza poza działania, które są konieczne do zrealizowania celu polityki społecznej, którego osiągnięciu służy to uregulowanie.