W rezultacie taka osoba prowadząca hotel jest „użytkownikiem” dokonującym czynności „publicznego udostępniania” nadawanego fonogramu w rozumieniu prawa Unii.

Z tego względu osoba ta jest obowiązana uiszczać godziwe wynagrodzenie za odtwarzanie nadawanego fonogramu oprócz wynagrodzenia uiszczanego przez nadawcę. Otóż, gdy prowadzący hotel udostępnia nadawany fonogram w pokojach swoich gości, używa tego fonogramu w sposób autonomiczny i przekazuje go publiczności odrębnej i dodatkowej w stosunku do tej, której dotyczyło pierwotne udostępnienie. Ponadto czerpie on korzyści gospodarcze z tego przekazania, niezależne od korzyści uzyskiwanych przez nadawcę lub producenta fonogramów.

Trybunał orzekł także, że osoba prowadząca hotel umieszczająca w pokojach gości nie odbiorniki telewizyjne lub radiowe, lecz inne urządzenie oraz fonogramy w formie analogowej lub cyfrowej, które mogą być odtwarzane lub odsłuchiwane za pomocą tego urządzenia, jest „użytkownikiem” dokonującym czynności „publicznego udostępniania” fonogramu w rozumieniu prawa Unii. Z tego względu, jest obowiązana uiszczać godziwe wynagrodzenie za przekazywanie wspomnianych fonogramów.

Ponadto, według Trybunału, o ile prawo Unii ogranicza prawo do godziwego wynagrodzenia w przypadku „użytku prywatnego”, o tyle nie umożliwia państwom członkowskim zwolnienia osoby prowadzącej hotel, która dokonuje czynności „publicznego udostępniania” fonogramu, z obowiązku zapłaty takiego wynagrodzenia.

W tym kontekście Trybunał uściślił, że to nie kwestia tego, czy korzystanie z utworu przez gości hotelu ma charakter prywatny, ale kwestia tego, czy korzystanie z tego utworu przez tę osobę prowadzącą ma charakter prywatny, czy też nie, ma znacznie dla ustalenia, czy może ona powołać się na ograniczenie wynikające z „użytku prywatnego”. Tymczasem „użytek prywatny” chronionego utworu udostępnionego publicznie przez jego użytkownika stanowi sprzeczność terminologiczną, skoro „publicznie” oznacza z definicji „nieprywatnie”.