Wobec tego N. Jääskinen stanął na stanowisku, że kontrola, jaką Komisja może przeprowadzać w odniesieniu do kwestii korzystania przez państwo członkowskie z uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie sporządzania wykazów krajowych, jest ograniczona do zbadania, czy nie został popełniony oczywisty błąd w ocenie. Tak więc, zadaniem Komisji jest przede wszystkim zbadanie procedury sporządzania wykazów krajowych w świetle kryteriów przejrzystości i jasności, a także upewnienie się, że wydarzenia wskazane przez państwa członkowskie rzeczywiście mogą być uznane za wydarzenia o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa. Ponadto Komisja ma obowiązek zapewnienia, aby wykazy krajowe nie przewidywały odstępstw od podstawowych wolności w zakresie szerszym niż ten, który określono w dyrektywie. Podobnie Komisja powinna kontrolować wykazy krajowe z punktu widzenia zasad ogólnych, takich jak zakaz dyskryminacji ze względu na przynależność państwową. Niemniej jednak, zdaniem rzecznika generalnego, kontrola Komisji musi mieć charakter obiektywny oraz ograniczony zakres.

W procesie podejmowania decyzji Komisja nie może jednak ograniczyć się do automatyzmu w weryfikacji wykazów krajowych. Przeciwnie, instytucja ta zobowiązana jest, w granicach przyznanych jej uprawnień, do poszanowania między innymi zasady dobrej administracji, z którą związany jest obowiązek starannego i bezstronnego rozpoznania wszystkich istotnych okoliczności danej sprawy. Jednakże kontrola taka nie wyklucza powtarzania identycznych sformułowań zawartych w decyzjach, ponieważ kryteria, wedle których Komisja bada, czy istnieją oczywiste błędy w ocenie dokonanej przez państwa członkowskie, pozostają bez zmian.

W tym kontekście rzecznik generalny podkreślił, że kontrola, jaką powinien przeprowadzić Sąd w odniesieniu do kwestii korzystania przez Komisję z jej uprawnień do weryfikacji wykazów krajowych powinna również ograniczyć się do zbadania, czy Komisja słusznie stwierdziła, że dane państwo członkowskie popełniło oczywisty błąd czy też wykluczyła taką ewentualność.