Wobec tego, zważywszy, że podanie utworów do wiadomości poprzez retransmisję w Internecie naziemnego przekazu telewizyjnego jest dokonywane w oparciu o szczególny techniczny sposób przekazu, różniący się od sposobu przekazu pierwotnego udostępnienia, należy uznać je za „udostępnianie" w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29. Taka retransmisja nie może być zatem zwolniona z konieczności uzyskania zezwolenia autorów retransmitowanych utworów, ponieważ utwory te są publicznie udostępniane.

W drugiej kolejności Trybunał zbadał, czy utwory objęte ochroną są rzeczywiście udostępniane „publicznie".

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału pojęcie publiczności oznacza, iż chodzi o nieokreśloną liczbę potencjalnych odbiorców, i zakłada dodatkowo dość znaczną liczbę osób. Trybunał wyjaśnił, że należy mieć na uwadze kumulatywny skutek wynikający z podania utworów do wiadomości potencjalnych odbiorców, i że w tym względzie istotne znaczenie ma między innymi to, ile osób ma dostęp do tego samego utworu równocześnie i kolejno po sobie.

Trybunał stwierdził, że w niniejszym wypadku sporna w postępowaniu głównym retransmisja utworów przez Internet jest skierowana do wszystkich osób przebywających w Zjednoczonym Królestwie, które mają połączenie z Internetem i twierdzą, że posiadają abonament telewizyjny w tym państwie. Osoby te mogą równocześnie mieć dostęp do objętych ochroną utworów, w ramach tzw. „live streaming" przekazów telewizyjnych w Internecie. Zatem wspomniana retransmisja jest skierowana do nieokreślonej liczby potencjalnych odbiorców i zakłada znaczną liczbę osób. Trybunał stwierdził, że poprzez rozpatrywaną retransmisję utwory chronione są w rzeczywistości publicznie udostępniane w rozumieniu dyrektywy.