Zdaniem jednak J. Kokott, zasadniczo nie powinny występować żadne wątpliwości co do tego, że sporny w niniejszej sprawie zakaz jest właściwy z punktu widzenia realizacji zamierzonych przez spółkę G4S słusznych celów neutralności wobec religii i przekonań. Zakaz stanowi również konieczny środek w celu realizacji polityki neutralności przedsiębiorstwa względem religii i światopoglądu. W postępowaniu przed Trybunałem nie stwierdzono istnienia mniej ingerujących, a zarazem tak samo odpowiednich alternatyw.

Jeśli chodzi wreszcie o proporcjonalność w wąskim znaczeniu, zdaniem J. Kokott wówczas wiele przemawia za tym, że sporny w niniejszej sprawie zakaz nie narusza nadmiernie uzasadnionych interesów pracownic, których to dotyczy i tym samym należy go uznać za proporcjonalny.

Religia dla wielu ludzi wprawdzie stanowi istotny element ich osobistej tożsamości a swoboda wyznawania religii jest jednym z fundamentów demokratycznego społeczeństwa. Podczas, gdy pracownik nie może - skoro tylko pojawia się w pomieszczeniach pracodawcy - „zostawić w szatni” swojej płci, koloru skóry, pochodzenia etnicznego, orientacji seksualnej, wieku lub niepełnosprawności, to można jednak oczekiwać od niego określonej wstrzemięźliwości w odniesieniu do wyznawania wiary w miejscu pracy, czy to w kwestii praktyk religijnych, zachowania motywowanego przez religię, czy też - jak w niniejszej sprawie - w kwestii garderoby. Rozmiar wstrzemięźliwości, której można oczekiwać od pracownika, zależy do łącznej oceny wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku.

UWAGA: Opinia rzecznika generalnego nie wiąże Trybunału Sprawiedliwości. Zadanie rzeczników generalnych polega na przedkładaniu Trybunałowi, przy zachowaniu całkowitej niezależności, propozycji rozstrzygnięć prawnych w sprawach, które rozpatrują. Sędziowie Trybunału rozpoczynają właśnie obrady w tej sprawie. Wyrok zostanie wydany w terminie późniejszym.
Odesłanie prejudycjalne pozwala sądom państw członkowskich, w ramach rozpatrywanego przez nie sporu, zwrócić się do Trybunału z pytaniem o wykładnię prawa Unii lub o ocenę ważności aktu Unii. Trybunał nie rozpoznaje sporu krajowego. Do sądu krajowego należy rozstrzygnięcie sprawy zgodnie z orzeczeniem Trybunału. Orzeczenie to wiąże w ten sam sposób i inne sądy krajowe, które spotkają się z podobnym problemem.