Trybunał wskazał następnie, że traktat FUE przyznaje wszystkim osobom posiadającym obywatelstwo państwa członkowskiego status obywatela Unii. Ze względu na posiadanie tego statusu każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich. Trybunał stwierdził wobec tego, że powyższe prawo przysługuje, jako obywatelom Unii, synowi M. Rendóna Marina oraz dziecku CS. Trybunał wyjaśnił, że traktat FUE sprzeciwia się wszelkim środkom krajowym, których skutkiem byłoby pozbawienie

obywateli Unii możliwości skutecznego korzystania z istoty praw przysługujących im w związku z posiadaniem statusu obywatela Unii. Powyższa sytuacja miałaby miejsce, gdyby odmowa wydania zezwolenia na pobyt obywatelowi państwa trzeciego lub wydalenie takiego obywatela zmuszały jego będące obywatelem Unii dziecko, nad którym ów obywatel państwa trzeciego sprawuje wyłączną pieczę, do towarzyszenia mu, a w konsekwencji do opuszczenia terytorium Unii.

Trybunał sprecyzował jednak, że status obywatela Unii nie pozbawia państw członkowskich możliwości wprowadzania ograniczeń prawa pobytu obywateli Unii i członków ich rodzin (niezależnie od tego, czy owo prawo jest wykonywane na podstawie dyrektywy czy traktatu) uzasadnionych w szczególności względami porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Tego

rodzaju ograniczenia muszą jednak szanować postanowienia Karty, zasadę proporcjonalności oraz opierać się na osobistym zachowaniu danej osoby, tak aby można było ustalić, czy owa osoba stanowi rzeczywiste, aktualne i dostatecznie poważne zagrożenie dla społeczeństwa przyjmującego państwa członkowskiego. Ocena proporcjonalności owego ograniczenia musi uwzględniać określone kryteria, takie jak czas trwania pobytu danej osoby na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego, jej wiek, stan zdrowia, sytuację rodzinną i ekonomiczną, integrację społeczną i kulturalną w przyjmującym państwie członkowskim, stopień więzi obywatela państwa trzeciego z krajem pochodzenia, a także ciężar gatunkowy popełnionego przestępstwa.

W odniesieniu do sytuacji A. Rendóna Marina, Trybunał wyjaśnił, że sam fakt, iż został on skazany w 2005 r. nie może uzasadniać odmowy wydania mu zezwolenia na pobyt, bez dokonania oceny jego osobistego zachowania oraz jego ewentualnego zagrożenia dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego.