W przepisach art. 16 ust. 1, 5 i 7 UTK z 2016 r. ustawodawca powraca do rozwiązań przyjętych na gruncie ustaw zakwestionowanych w przywołanych wyżej wyrokach. Przepis art. 16 ust. 1 UTK z 2016 r. przewiduje bowiem, że „Prezesa i wiceprezesa Trybunału Konstytucyjnego powołuje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej spośród trzech kandydatów przedstawionych na każde stanowisko przez Zgromadzenie Ogólne". Oznacza to istotną zmianę w stosunku do pierwotnego brzmienia zarówno UTK z 1997 r., jak i UTK z 2015 r, zgodnie z którymi Prezydent RP dokonywał wyboru spośród dwóch kandydatów przedstawionych na każde stanowisko przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów TK. Ustawodawca, w związku z przyjęciem poprawek Senatu RP, zrezygnował wprawdzie z proponowanego pierwotnie rozwiązania, aby kandydatów na Prezesa TK i wiceprezesa TK przedstawianych Prezydentowi RP było „co najmniej trzech", ale mimo to treść tego przepisu rodzi nadal wątpliwości konstytucyjne. Stają się one widoczne w szczególności w świetle łącznej interpretacji przepisów art. 16 ust. 1,5 17 UTK z 2016 r. Zgodnie z art. 16 ust. 5 UTK z 2016 r. „...sędzia Trybunału może zgłosić jako kandydata na stanowisko prezesa lub wiceprezesa Trybunału siebie albo innego sędziego Trybunału". Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 7 „Każdy sędzia uczestniczący w wyborze ma tylko jeden głos i może głosować tylko na jednego kandydata". Należy w tym miejscu zauważyć, że dotychczas - zgodnie z Regulaminem Trybunału Konstytucyjnego (§7) - uczestniczący w głosowaniu sędzia TK mógł wskazać po dwóch kandydatów na Prezesa i wiceprezesa TK. Rozwiązanie to ma swoje uzasadnienie w świetle art. 2, art. 173 w zw. z art. 10 oraz art. 194 ust. 2 Konstytucji RP, gdyż dzięki niemu - ówcześnie - każdy z dwóch kandydatów przedstawianych Prezydentowi RP przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów TK cieszył się poparciem większości składu Zgromadzenia Ogólnego. Regulacja ta przeciwdziała sytuacji, w której Prezydent RP mógłby wskazać na stanowisko Prezesa i wiceprezesa TK sędziów, którzy nie uzyskali poparcia większości Zgromadzenia Ogólnego Sędziów TK. W takiej sytuacji trudno byłoby - w świetle art. 194 ust. 2 Konstytucji RP - uznać takiego sędziego za kandydata Zgromadzenia Ogólnego Sędziów TK. Prezydent RP zyskiwałby także nieproporcjonalny wpływ na działalność TK, co naruszałoby niezależność Trybunału Konstytucyjnego wobec organu władzy wykonawczej (art. 2, art. 173 w zw. z art. 10 Konstytucji RP).