3. Brak spójności systemowej będzie także pochodną uchylenia ust. 3 i 4 w art. 23. Przywołane przepisy wyrażają normy, które można zrekonstruować także na gruncie ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (art. 86 § 2, 4 i 5) oraz ustawy o Sądzie Najwyższym (art. 37 § 2 i 4). To rozwiązanie jest dodatkowo o tyle wątpliwe, że nie prowadzi do celu wyartykułowanego w uzasadnieniu projektu. Otóż, zniesienie obowiązku informowania Prezesa Trybunału o zamiarze podjęcia przez sędziego Trybunału dodatkowego zatrudnienia lub innego zajęcia, ewentualnie o zamiarze ich kontynuowania w przypadku gdy sędzia dopiero obejmujące stanowisko w Trybunale, w istocie uniemożliwia weryfikację tego, czy rzeczywiście sędzia przestrzega zakazu sformułowanego w art. 195 ust. 3 in fine Konstytucji. Pożądany przez projektodawców efekt w postaci „skupienia się [przez sędziów] na orzekaniu” można też uznać za zagrożony, jeżeli uwzględni się, że w myśl art. 23 ust. 4 to właśnie Prezes jest władny ocenić, czy inne zajęcie nie utrudni sędziemu pełnienia obowiązków. Poza tym trzeba rozróżnić „zatrudnienie” od „innego zajęcia o charakterze zarobkowym”. To z kolei prowadzić musi do wniosku, iż z żadnego przepisu (dotyczy to tak powołanego art. 195 ust. 3 Konstytucji, jak art. 23 ust. 2 ustawy o Trybunale) nie wynika zakaz podejmowania przez sędziów TK dodatkowych zajęć zarobkowych, o ile tylko dadzą się one pogodzić z zasadami niezależności sądów i niezawisłości sędziów oraz nie będą uchybiać godności sprawowanego urzędu.

III. Spójność wewnętrzna ustawy. Zastrzeżenia legislacyjne