Ponieważ uzasadnienie projektu ustawy milczy w kwestii vacatio legis, które zresztą miało wynosić 30 dni (art. 5 według druku sejmowego nr 122), trudno ocenić argumenty, które miały przemawiać za analizowanym odejściem od powszechnie przyjmowanej zasady.

Można wręcz przyjąć, iż w tym przypadku nie mamy do czynienia z nadzwyczajną sytuacją, która wymagałaby nagłej reakcji ustawodawcy. W szczególności - posługując się analogią do art. 4 ust. 3 powołanej ustawy nie można tu mówić o ryzyku wystąpienia nieodwracalnych szkód bądź poważnym zagrożeniu życia, zdrowia lub mienia. Przeciwnie - doniosłość wprowadzanych zmian zdaje się bardziej przemawiać za wydłużeniem terminu z art. 5 ponad termin 14 dni.

II. Zarzuty dotyczące naruszenia spójności systemu prawa

1. Nie bez znaczenia dla statusu sędziego TK, jak również budowania autorytetu oraz społecznego zaufania do Trybunału, jest propozycja uchylenia dwóch przepisów. Po pierwsze, w art. 28 uchyla się ust. 2, który stanowi, że sędzia Trybunału odpowiada dyscyplinarnie także za swoje postępowanie przed objęciem stanowiska, jeżeli uchybił obowiązkowi piastowanego urzędu państwowego lub okazał się niegodny urzędu sędziego Trybunału, a po drugie - w art. 31 uchyla się pkt 3, który przewiduje karę dyscyplinarną złożenia sędziego Trybunału z urzędu. Pozostawiając na boku zastrzeżenia związane z gwarancją niezawisłości sędziowskiej, trzeba podnieść, iż rozwiązania zwarte w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym będą w tej mierze znacząco różnić się od regulacji zawartych w innych ustawach dotyczących organów władzy sądowniczej. W szczególności identyczne postanowienia można znaleźć chociażby w ustawie o Sądzie Najwyższym (odpowiednio art. 52 § 2 i art. 55 § 1 pkt 4).