Krajowa Rada Sądownictwa zauważa, że zgodnie z art. 17 projektu, Prezydent Rzeczypospolitej ma uzyskać dotychczas nieznaną polskiemu systemowi prawnemu kompetencję do „powierzenia pełnienia obowiązków Prezesa Trybunału”. Rozwiązanie to pozostaje w sprzeczności z art. 173 i art. 194 ust. 2 Konstytucji, a dostrzeżenie tej niezgodności nie wymaga zastosowania zaawansowanych technik wykładni. Konstytucja w sposób jasny określa bowiem kompetencje poszczególnych organów w zakresie powoływania kierownictwa Trybunału, ustanawiając tryb powołania Prezesa i Wiceprezesa TK przez Prezydenta RP spośród kandydatów przedstawionych przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów TK. Przyznanie Prezydentowi omawianej kompetencji, której realizacja z mocy art. 144 ust. 2 Konstytucji wymaga dla swojej ważności kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów, stanowiłoby nieuprawnioną ingerencję organów władzy wykonawczej w niezależność władzy sądowniczej. Wątpliwości w tym zakresie nie rozwiewa pogląd zawarty w uzasadnieniu projektu ustawy, jakoby osoba, której powierzono pełnienie obowiązków Prezesa Trybunału nie stawała się Prezesem Trybunału. Skoro bowiem osoba ta ma wykonywać kompetencje odpowiadające kompetencjom Prezesa Trybunału,to do obsady tego stanowiska należałoby stosować wszelkie wymogi związane z obsadą stanowiska Prezesa Trybunału. Nadanie takiemu podmiotowi innej nazwy nie zmienia bowiem jego pozycji prawnej. Należy w tym miejscu podkreślić również, że z chwilą upływu dziewięcioletniej kadencji sędziego zajmującego obecnie stanowisko Prezesa TK nie powstanie sytuacja, która nie byłaby przewidziana w Konstytucji RP ani we wskazanych wyżej ustawach regulujących organizację Trybunału Konstytucyjnego. Trzeba raz jeszcze zwrócić uwagę, że na podstawie art. 194 ust. 2 Konstytucji RP, postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej nr 1131-43-2010 z dnia 30 listopada 2010 r. na stanowisko wiceprezesa Trybunału Konstytucyjnego został powołany sędzia TK Stanisław Biernat, którego kadencja upływa dopiero 26 czerwca 2017 r. Nie ma zatem potrzeby, aby w opiniowanym projekcie tworzono naruszające Konstytucję rozwiązanie, polegające na „powierzeniu pełnienia obowiązków Prezesa Trybunału”, skoro Konstytucja przewiduje stanowisko „wiceprezesa Trybunału”. Już bowiem sam rezultat wykładni językowej tego pojęcia  dowodzi, że „wiceprezes” jako „zastępca prezesa” jest konstytucyjnie uprawniony i zobowiązany do zastępowania prezesa, gdy ten nie może sprawować swoich obowiązków, a zatem również w okresie, w którym urząd prezesa pozostaje nieobsadzony. Rada jest zdania, że „powierzenie pełnienia obowiązków Prezesa Trybunału” sędziemu TK w sposób zaproponowany przez projektodawcę może doprowadzić do podważenia skuteczności czynności dokonywanych przez tę osobę.